Şiiri Sönen Şehir Şiiri - Selami Özsoy

Ben Mehmet’in kızı Gevher
Bu sabah bir simitçi tablasında uyandım güne.
Yüzümde gezinen poyrazdan bildim şehrimi;
Toprağıma istiflenmiş bina kutularında,
Birer ikişer sokağa dağılan yorgun ve asık yüzlerde
Gördüm, İstanbul’un yeni haritasını.
Yeni bir uykusuzluğa uyanıyordu şehir.

“Debdebeler, tantanalar, şanlar, alaylar”
Bir şairin dizelerinde uçtum;
Sarayları, kubbeleri, minareleri
servileri, mezarları geçip
Göz göz ev tepelerine kondum.
Say ki, cehalet, sefalet, hıyanet
Aynı semtte gördüm cenneti cehennemi
Bir şehirde iki kıta, iki kıtada yüz İstanbul...

Sordum, ne yaptınız emaneti?
Doğu’dan Kuzey’den Güney’den
Toplanıp geldiniz deniz koklamadan
Nerdensiniz, nerden akıp geldiniz?
Neden bitirdiniz bu şehrin tepelerini?
Siz bin yılın toprağında yarınlarını arayanlar!

Karanlık, örtüsüyle kapatırken şehrin ayıbını,
Siluetlerde yaşamaya hazırlanıyordu turkuaz.
Gördüm sözün de bittiğini bu şehirde;
Sesimi alçalttım, sustum sana İstanbul.
İçinden hüzünler geçen şehir
Gitmek ki, en çok yakışanmış bize
Kusturucu sakillik başkentinde...

Acem mülküne denk bir semt ısmarlarken,
Öldüm ucuz bir şairin dize müsveddelerinde.
Babamın aldığı İstanbul’un sesini ararken,
Ruhumu tekrar yatırdım bin yıllık uykusuna.
Dedim ki, alın bu İstanbul’u benden
Ben, Mehmet’in kızı Gevher