Şiirenses Şiiri - Murat Akgündüz

Sen, aşka ve güzelliğe dair inancı kalmayan, bedeni ölmüş ama gömülmesi eksik kalmış bir kadın.
Ben, aşka ve güzelliğe inanan ama bunları hakeden kimsenin kalmadığını düşünen bir adam.

Sen, çocuğu, çocukluğu elinden alınmış bir anne.
Ben, annesinden sürgüne gönderilmiş kayıp bir çocuk.

Sen, bu dünyada unutulmuş, göz ardı edilmiş, mutluluktan mahrum bırakılmış, güzelliğinin değeri bilinmemiş bir Şiirenses.
Ben, yalnızlığının nakaratında, düşlerinin peşinden koşan bir Şiir Prensi...

Sen beden, ben ruh.
Sen kadın, ben adam.
Sen kadeh, ben şarap.
Sen martı, ben deniz.
Bir olursak özgürleşebiliriz.
Birleşirsek uçabiliriz.
Biz olursak tamamlanabiliriz ancak.
Ve ancak o zaman, mutluluk şarkısı mırıldanabilir ömürlerimizin.

Kalbinin yerini değiştirecek kadar heyecanlandırabilir, tenini titretebilir, depremler yaratabilirim içinde...
Biliyorum benden eksik kalmazsın sen de...

Ama korkuyoruz.
Kalplerimiz yer değiştirir diye korkuyoruz.
Bu yaştan sonra sırılsıklam aşık oluruz diye korkuyoruz.
Hor görülür, dışlanırız diye korkuyoruz.
Bir yasak elmanın aşkına düşüp.
Cennetten kovuluruz diye korkuyoruz.

Halbuki açız. Çok açız.
Yıllardır sevmeye, sevilmeye duyulan bir açlık bizimkisi...

Korkuyoruz.
Bu kadar aç kalmış olmaktan korkuyoruz.
Birden güzel şeylerle tıkarsak içimizi, hazmedememekten korkuyoruz.
Mutlu olmaya alışkın olmayan bünyelerimizin, kaldıramamasından korkuyoruz.
Bu yüzden uzaktan yaşıyoruz sevgilerimizi.
Çünkü, yorgunuz.
Çok yorgunuz.

Bazen de uzaktan sevmek gerek;
Gözlerinin gülümseyişi, aradığın huzur olduğu için.
Ruhu, teninden daha değerli olduğu için bir kadının.
Sadece sevgiyle güzelleşebileceği,
Ve bir Şiirenses’e dönüştürülebileceği için bir kadın.

Kalsın.
Kalsın.
Her şey böyle kalsın.
Olduğu gibi kalsın her şey.
Ancak böyle mutlu bitebilir.
Bir masal gibi...