Şiire Durmak Bir Şafak Vakti

şiire durdum
duygular sağır gönül yorgun olsa da
şiire durdum
sayfalar suskun kalem vurgun olsa da
şiire durdum bir şafak vakti…! ! !

ah zaman aşımına uğramış
çıplak sevdalar
hangi ayna önünde soyundunuz
ki ayaza vurdu bir çok yaşam
buğusunda ıslandı güne merhabalar
ve nice şarkılar şahit oldu
her renk gözden süzülen
sızının tuzlu sırrına

of
of ki of
sokaklarda kesif kokusu şarabın
kırılan kadehler gibi paramparça
Ada karası burukluğundaki yürekler
gecikmiş bir ayıklığı beklerken
başıboş sarhoşluklar
zor dönen dillerle haykırılıyor
hüzzam makamı isyanların nakaratı
çözülüyor küfrün uçkuru

ve sessizlik
ve yalnızlar
ve yorgunlar
kuruluyorlar gecenin çilingir sofrasına
hem çoklar hem yoklar
namussuz ayrılıklara kalkıyor kadehleri
darmadağın tüm şerefeler
ve yan yana düşerken eyvallahlar
ya sabır çiçekleridir açan
sol göğüs uçlarında

başlar yine de dik haaa
gök yıldız yıldız
Ay her zamanki cakasını satıyor
başı bir hoşlara
ama neylersin ki
bir türlü açmıyor
siyah peçesini sema
aydınlanmıyor kırılmışlıklar
sönmüyor kızgın kızıllığı
diş izli dudakların
ve kanıyor hala morarmış gülüşler

oysa
bilinmez o son alınacak nefes
hangi zaman diliminde bekler
bel ki yol uzundur daha
bel ki de henüz doğmamış
bir sevginin dudakları dokunacak
alnımızın ortasına kim bilir

bu kez uşşak makamı şarkılarla
oturulacak mutluluğun çilingir sofrasına
ve güneş soyunurken tüm şehvetiyle
girmek için gecenin koynuna
dalgaların kıvrak dansına kalkacak bel ki de kadehler
duygular şahlanmış yürek dörtnala
bir şafak vakti
bir şiire daha durulacak
bel ki de kim bilir…! ! !

19/Haziran/2008

“şafak oklarını atarken”