Şiire Çift Dalmak Şiiri - Erol Başçı

Her an öğreniyoruz, yeni yeni birşeyler
Bazen maymun iştahlı, kâh muhteris bireyler

Yaşım geçkin sayılır, hemen hemen kırk kırkbeş
Tırnağımla kazıdım, beklemedim hiç beleş

Çalıştık çabaladık hayat denen yarışta
Tecrübeler edindik yapılan her yanlışta

Çalışıp kazanılan, payelerden edindik
Az çok takdir görünce, gururlanıp sevindik

Zaman zaman el attık, taraflı konulara
Muhatap da olmuştuk, maksatlı sorulara

Çift daldık şiirlere, bazen haddi aşarak
Anlattık hissimizi, kendimize şaşarak

Meslek edinmesek de, her ne kadar bu işi
Erbabını gözledik, dedik ''Bu bilen kişi''

Himmet beklemedik hiç, yaptığımızdan zerre
Belki hakkınız geçti, okunduysak bir kerre

Arada sataştılar, ''Bu nedir? '' deyip böyle
Nerden çıktıysa bunlar, mantar gibi sürüyle

Alan koşmuş kalemi, ben de varım diyerek
Bir de taltif bekliyor, göğsünü de gererek

Oysa ne kıymetlidir, esirgersin selamı
Fırat kenarındaki, bir çobanın kelamı

Hiç mi dinlemediniz yolda ağlarken görüp
Bir çocuğun derdini, karşısında diz çöküp

Yüz mü çevirdiniz ki maaile gezerken
Bir mekansız el açıp, sizden ekmek dilerken

Hangi bencil duygular, şevkle körükler nefsi
Destur bekler istensin, kokutmuşken kenefsi

Duygu adamı hele, incitmez hiç insanı
Varsa da diyeceği, bilir uygun lisanı

Bazen gönül alarak, gösterir kusurları
Farklı kapılar açar yükseltmeden surları

Dokunmayın kimseye, döksün özü kendince
Her nefiste ibret var, bilene değerince

İnsan tanımak için, ne bulunmaz bir fırsat
''Hoşgörüyü yüceltmek'', bu olsa gerek fıtrat