Şiire az Şaire Yaz gelir…

Geceler kısalıp, gündüzler uzayınca yaz gelir…
Işıklar kesildiğinde gökte ve yerde uzar sohbetler
Çok aydınlıkta görünmez hüzün,
Şiire az, şaire Yaz gelir…

Etine dolgun bir ay gökten düştü düşecek
Yerle gök arasındaki buluta yaslamış sırtını,
Çook uzaktaki bişeye bakar gibi, yalvarır gibi,
Huzur gibi, ümitsiz gibi, yıldızına iç geçiriyor,
O yıldız ki öylesine öylesine yalnız sanıyor ki
Kendisini, bi yandan ıslık çalıyor, bi yandan
Yanıp yanıp sönüyor; bi ışık üç karanlık,/ iki karanlık bi ışık
Bi ışık bi karanlık bi ışık / bi karanlık bi ışık/ bi ışık iki karanlık/
bi karanlık bi ışık/
Bi ışık, bi karanlık / iki karanlık / bi ışık
Her yıldız kendi yıldızını ararken
büyüdükçe yalnızlık büyüyor gökyüzü

Dökmüş yüzünü söyleyebileceğinden fazlasına,
Bir kadın, hüznü hep çizgi hep çizgi
Yükünü boşaltıyor geceye
Yürek.
Yapacağım her şeyi anlamsızlaştıran yalnızlık
Güneş gibi ay gibi tek başına
Koca dünyaya yetebilmek.
En acı şey yıldızlara baktığında
Şükretmek, iç geçirmek, hayal etmek … yerine
Kendini Annesiz hissetmek…