Şiirdi Çocukluğum

Şiirdi çocukluğum…
Ama şiir olmak yalnızlık demekti,
Ve şiirler çoğu zaman yoruma açık söz kümeleriydi…

Bağ kelimesini tam olarak nerede kullanacağımı bilmediğim yıllardı;
Ayakkabı, üzüm ya da aile?
Ayakkabı bağının gözle görülür sağlamlığı,
Nasıl olur da aile bağına teslim olurdu bilmezdim…

En az bir kere çocuk olan herkes bilir çocukların genelde bir şey bilmediğini…

Bakıyorum da nasıl geçmiş zaman,
Yeğenlerim büyümüş,
Saçım, sakalım beyaz beyaz kırlarda,
Çocukluğum çekip gitmiş,
Çocukluğu geçen diğer insanların çocukluğuyla, aynı kasabaya,
Büyürken yanımda olan ve varlığıma katkı sağlayanların çoğu
Düşüp gitmiş başka bir âlem aşkına…

Genç annem yaşlanmış,
Ne bileyim düşünmeden edemiyor insan,
Hele sahipse benim gibi yarım bir akla;
Belki çocukluğum arkadaş olmuştur annemin çocukluğuyla,
Sadece çocukların yaşadığı o kasabada…

Size çocukluğumu anlatsam,
Donar beyniniz zamanın derin dondurucusunda; ağlarsınız…
Şiir gibiydi çocukluğum
Ve benim şairim annemdi…

İstanbul