“şiir sergisi olsa bir gün / dizeler uçuşsa birbiri üstünden / kana karışsa harflerin zehri / okuyan, tutulsa sevdasına şairin” demiştim, olabilecek düşsel bir şiir sergisine duyduğum özlemi dillendirirken.. Belki de bu yüzden, “Şiir Festivali” sözü bile, beni bu kadar heyecanlandırmıştı. Şiirlerin festivalinin açılışı, kim bilir ne şiirsel olurdu; kim bilir ne senfonik.
Açılışa gitmek, uçarak yapılan bir eylem bu noktada. Ancak ortamda gümbür gümbür şiir olmayınca; konuşmak kalıyor geriye mini yerleşim alanlarında. Şiirlerin gölgede kalıp şiir yazanların boy gösterdiği açılışta “şiir”den başka diyaloglar da geçebiliyor mesafeli ağızlardan. Her meyve tabağı, kuruyemiş süslü masa başında başka başka muhabbet dönmekte mutlaka. Ancak ben, tanık olduğum bir tanesine tutayım kamerayı:
-Siz de şair misiniz?
-Bu, ne iddialı bir soru…
- Hayır, aksine… Çok basit bir soru. Burada olduğunuza göre “şair misiniz” diye sordum.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
