Şiir Yeniden Şiiri - Aziz Kerem Tuna

Nereden doğdun ömrüme yeniden?
Tüm sislerimi dağıtıp,
Düşlerime huzur eken,
Yüreğimi titreten,
Kimsesiz düşelerime saçlarını savuran güzel.
Tazeleniyorum şimdi ben,
Gölgelerimden sıyrılırken canşırah biçimde,
Şafağında bir sabahın,
Gecenin koyusunda,
Ya da günün ortasında,
Sende buluyorum kendimi.
Sebepsiz gülüşlerimin öznesi,
Kokusunda sarhoş olduğum,
Gülüşünde aşkı,
Hüznünde ölümü bulduğum.
Şimdi şiire düşüyorum yeniden,
Bir bebek kokusunun ferahlığı var burnumda,
Şafağın kızıllığı çalarken güzel günlerin kapısını,
Yeşilliğin hakisi mavinin uçuğu sarar düşlerimi.
Yastığım seni bekler,
Yorganım sen,
Kalbim sayıklar ismini.
Ömrümün kalan yanı,
Nefesim,
Yırt at yapraklarını takvimin.
Yaşlanalım elin göğsümde,
Gözlerin böyle güzel baksın hep,
Şiirler dökeyim yollarına,
Saçının kokusunda kaybolayım,
Ellerin avuçlarımda terlerken.
Saman olalım, yanalım fütursuzca,
Duman olup gökyüzüne varalım,
Yağmur olup düşelim kuyulara.
Seni yazdığım şiirlerin sonu yok,
Bitmeyen bir şarkı çınlar kulaklarımda;
“Sensiz bunca yıl nasıl yaşadım ah,
Vay ki ömrüme vay…”