Şiire Yazmaya Veda
Çocukluk yıllarımda başladığım ve halen de devam ettiğim şiir yazmanın sonuna geldiğime inanmaya başladım artık. Oysa ben ölünceye kadar yazmayı düşünüyordum. Şiirlerimi kitaplaştırmayı düşündüğüm şu günlerde bende oluşan bu düşünce bir bakıma hayatımda deprem gibi bir etki bıraktı. Ama bu depremden haberi olması gerekenlerin haberi asla olmayacak.
Ortaokulda okuduğum yıllarda ilçe içinde yapılan şiir yarışmalarında kazandığım birkaç tane birincilik sayesinde şiir yazmaya hız verdim. O yıllarda ilçemizde yayınlanan yerel gazetelerde şiirlerim yayınlanmaya başladı. Daha sonra Konya’da yayınlanan gazetelerde de şiirlerimin yayınlanmaya başlaması bana bambaşka bir onur olmuştu. Takip eden yıllarda birkaç arkadaşla beraber “Yeni Çağ” isimli bir yerel gazete çıkarmaya başladık. Gazetemizdeki yazı ve şiirleri yetiştirebilmek için sabahlara kadar çalıştığımız çok günler olmuştur. Gazeteyi çıkardığımız tüm arkadaşlar aynı yıl üniversiteyi kazanmamız dolayısıyla gazetemizin yayını sona erdi. Ama biz bir bayrak açmıştık ve bizden sonra geride kalan arkadaşlarımız “Çağrı” isimli bir gazete çıkarmaya başlamışlar ve bizlere birer nüshasını göndermişler. Gazetenin içine bir not yazmışlar.”Erol abi, sizin bıraktığınız yerden biz başka bir isimle yeniden yayın hayatına girdik. Yazı ve şiirlerinizle bize desteklerinizi bekliyoruz.”İşte mutluluk böyle yaşanır.
Üniversite bittikten sonra Konya Postası Gazetesinde köşe yazarlığına başlamıştım. Artık şiirden daha ziyade gazete yazıları yazdığım günlerde bir gün ablamın eşi eniştem Mehmet SÜER ile oturuyorduk. Eniştem ortaokulda yazdığım şiirlerin olduğu gazeteleri getirip önüme koydu. Gazetelere bir göz attım ki ne göreyim. Yazdığım tüm şiirler eniştem tarafından saklanmış. Hayatımda pek çok yarışmada derece almıştım ama o an mutlu olduğum kadar hiçbir zaman mutlu olmamıştım. Şiirlerim çocuksu idi, basit idi ama benimdi ve saklanmıştı. Değer verilmişti. İşte o andan sonra ara verdiğim belki de bıraktığım şiir yazma işine tekrar başladım. Bu güne kadar da hep yazdım.
Eniştemin değer verdiği gibi şiirlerime değer veren olur mu diye bekledim durdum ve olduğunu görmedim işin açığı. Şiirlerimin olduğu gazetelerin en yakınım tarafından sıradan bir gazete kâğıdı muamelesi görmesi beni derinden derine yaraladı durdu yıllarca ama sesimi çıkarıp da bir şey söylemedim. Söyleyemezdim.
Tamamını Oku
