Şiir yazamayacak kadar yorgunum

Şiir yazamayacak kadar yorgun
Dünle sevişemeyecek kadar bezgin
Yarına düşemeyecek kadar nefessiz
Şimdiye karışamayacak kadar acizim bu gün

Üzünçlerimi üzmeyecek kadar sahipsiz
Gölgemi geçemeyecek kadar güneşsiz
Uçurum gözlerine bakamayacak kadar cesaretsiz
Bulutlara dokunamayacak kadar poyrazım bu gün

Kanat sızılarımdan akan kan değer dilime
Yaradan olurum çektiğim acıların huzurun da
Kanatlarımın paslanmışlığı canımı yakar gıcırdayarak
Ayırmadan kendimi sevişmeliyim kendimle
Nedir ki söze dökülen içine sakladıklarının yanında

Kemir beni
Etlerim kemikleşen acılarımla yoğrulmuşken…