Şiir ve Ben Şiiri - Erzade Yurdagül

Saat gece yarısı…
Öylesine bir gün.
Soğuk, acımasız, hırçın…
Sokak kedilerinin bile uykuya daldığı bir an,
Ve içimde kaçkın duygular.
İmkansızlığın tam demi
Ağlamaklılığın.

Böylesi anlarda gelir yürekten,
Derdimi anlatamadığım şiirler yazmak.

Oysa bırakmıştım yazmayı
Adını koymayı beceremediğim
Birçok acı duyguyu.
Kağıtlara aktarmak,
Defalarca dönüp dönüp onları okumak
Bitmişti benim için.
İstemiyordum da yeniden yeşermesini.
Çünkü ben hep yürekte yaşadım.
Orada tanıda vardım.
En mecnuni aşkların.
Yalnız bende yaşadım.
Yenilgilerim orada,
Sevdalarım orada,
Özlemlerim orada,
Nihayetinde kavgalarım da oradaydı.

Böylesi bir an,
Taşanlar, yalnız yürekten
Hayata dönen korkunç duygular.

Onlar artık oradaydı
Bir kirli kağıda sığınmışlardı sanki
Birilerini bekliyorlardı.
Hayat bulacakları bir beden…
Yılların geçmesine rağmen aradan
Hep orada kaldılar: Tozlu, silik…
Bulunamadı aranan.

Bir bendim onları kollarından tutan
Bir bendim beni bana döndüren her satırda
Nihayetinde bendim,
Kağıtlardaki beni öldüren.

Hep aynı kalan bendim
Aynı çerçevede dönen,
Hep yargılayan,
Her yargılanışta acılar içinde kıvranan
Uzanıp tutamayan,
Bakıp ta görmeyen,
Duymayan, düşünmeyen
Utanmayan, sıkılmayan
Arsız denilen ben…
Yeter! Diyende bendim.
Kimselerin anlayamadığı ben.

Oysa;
Ben daha çocuktum.
Kundaktaki bir bebek
Zamanın akışına rağmen çocuk olan
Annemin elime misket tutuşturduğu ben.
Aslında.
Hiç çocuk olmayan da yine bendim.