Şiir Ve Ben-4 Şiiri - Yorumlar

'uygulamada en büyük görev şaire düşeceğine göre'

Bence bazen bir satır parağraf uzunluğuna da gidebilir.

Hiç denemedim ama bunu mümkün görmekteyim. Kimi konular bunu destekler. Tabi sevi şiirlerini kast etmediğim açık ama niye olmasın ki...

Bence şiirin yazılması kadar da bir okur sorunu var. Okur günden ve düşünceden mada ve müstesna olmaktadır.

Okur kendi yatkınlığını aramaktadır. Bu bir haklılık gibi isede tamamen akıl izan ve gerçek dışıdır. Şiirde ve diyalektikte gelişme sizin yatkınlığınızla uyuşma olamaz. Okur onu anlamaya ve o düzlemle etkinlik koymaya da kendisini hazır hissetmelidir. Yani bir anlam daralmasıyla da, ihtiyacı olan deve ota uzanmalıdır.

Böyle bakınca dil çalışmanın ve yazarının özgünlüğü olmaktadır. çalışma dil ile kendisini ortaya koyar. Tüm mesele şairin o okur düzeyine inmesi mi? Yoksa, okurun düzlemler seçkileyip anlamlar giriştirmesi mi? Daha açığı ota uzanmamak mı? Ota uzanmak mı?

Değerli Tamay Hanım'ın belirtmeleri olan dil fonetik vs. elbetteki kendi özel konumuzun amaç ve iletişme konumlaması olarak bir duygu düşünce vs girişmesi ticareti olacaktır. Ticaret sözcüğü tırnak içi sözcüktür.

Çok değerli bir konu geliştirmesi ve emek sarfiyatı olmuş Kutlarım.

bu yazıları okuduktan sonra şiir yazmak .....düşünerek yazmak gerekiyor gerçekten ben kendi adıma yazdığımı pat asmam demlendiririm bir kaç gün okur okur düzelmede yaparım önce kendim tatmin olma adına ...ama daha bilinmesi çok şey var diye düşünüyorum şiir adına....teşekkürler takipteyim...

“Şiirine özen gösteren her şair, hecesine, hatta harfine kadar kullandığı dile hakim olmalı; uzun- kısa, açık- kapalı ses dizilimlerini ayırt edebilmeli ve ünlü uyumu dışında ünsüz dengesini de şiirinde tam bir titizlikle uygulayabilmelidir.
Bu uygulamada en büyük görev de serbest şiir yazan şaire düşmektedir.
Sözcüğün /hecenin/cümlenin uzununu ya da kısasını şiire rasgele serpiştirilerek serbest şiir yazdığını zanneden varsa bilsin ki sadece duyarsızlığını kendisi bilmiyor, okuru da bunu hemen anlıyor ve burun büküp geçiyordur..”

Yazdıklarınız doğru. Ama eksik. Anlam ve ses dengesini kurarken kimi zaman birinden, kimi zaman ötekinden ödün vermek gerekebiliyor. Açık ve kapalı seslerle biten sözcüklerin dizilimlerinde sık sık sorun yaşanıyor. Bu anlamda iş, biraz da okuyucuya düşüyor. Şiiri herkes doğru okuyamaz. Okuyamadığı için de tat alamaz. Burun kıvırmaların bir nedeni de budur aslında.

Ben şiirlerimde düşünceyi öne çıkarırım çok zaman. Okuyucunun düşüncede yoğunlaşmasını sağlamaya çalışırım. Duygunun, düşünce oluşumunda, belirleyici olduğunu unutmadan… Geriye kalan elemanlar; çekiciliği, çarpıcılığı, tat almayı artıran dolgulardır benim için. Ama bu dolgular, duvarda taşları tutan çimento gibidir. Olmazsa olmazıdır şiirin.

Bireye ve topluma çok yönlü katkı sağlamayan şiirler, gelip geçicidir. Ben öyle düşünüyorum en azından. Bu nedenle; imgelere boğulmuş, çekildiği kadar uzanan, anlaşılmaz, yorucu şiirlerden tat almıyorum. Hepsinin bir ölçüsü olmalı ve ölçü kaçırılmamalı.
***
Yazdıklarımla, eleştiri amacı gütmüyorum. Amacım katkı sağlamaktır, elimden geldiğince.

Bu tür yazılarınızı okuyup ders çıkarması gereken çok insan var bu sitede. Umarım yararlanılır.

şu konuya el attığınız için sizi nasıl kutlasam bilemedim can...

şiir yazan herkesin bilmesi gereken,ama üzerinde durmadığı çook önemli detaylar....
lütfen bu yazınıza devam edin can :)