Şiir Usturası Şiiri - Necdet Karasevda

içinden çin işkenceleri geçen
bir gecenin
kırık kanatlarla ulaştığı bu sabahta,
dilimdeki ahlarla,
ruhumdaki eyvahlarla,
kasıklarımdaki günahlarla
başladım ölmeye kentin damarlarında…

en çok
ozanlar, bilgeler, yalvaçlarla,
kalbimin karanlığında
uçmağa tutunmuş yalancı yamaçlarla,
diz çöktüm!
diz çöktüm retinasında
şaha kalkan şiirlerin…

susku, tutku ve dingin dirençler
filiz verdi çıplak baldırlarımda…
sıkılmış yürekli yumruklarımla
nice barikatlar, nasihatler aştım,
pankartlar açtım anakaraların ortasında,
kendimi bakir sloganlara verdiğimde
kendim de şaştım kendime!

en çok,
ozanlar, bilgeler, yalvaçlar uyudu
dizelerimin dizlerinde.
çürümüş bir çağın,
geç gelen çağrısıydım ben.
kör sunakların gizli kabalasında
kehribar kehanetler ihanete büründü
bakireler süründü kerhanelerin
döl ve ter ve kan kokan kuytularında…

oysa ben en çok,
yalvaçlarla, bilgelerle, ozanlarla bilinmek istemiştim.
bilenmek istemiştim evrensel
ateşinde çelikten hakikatlerin!
sonra,
uyutulduğunda direncim, bilincim
kadavra masalarında,
damarlarımı kestiler
keskin şiir usturalarıyla!
sarhoş aforizmalarla aforoz edildim
şehrin kentsoylu meydanlarında!

şimdi hiçliğin serin bahçesinde,
kendi ölümle sohbet etmekteyim!
kendime gidip, kendime gelmekteyim…
tak, tak, tak!
ta, ta, ta!
t, t, t!