Şiir Tükenmez Şiiri - Ali Kenan Erdem

Şiir tükenmez işte, yandıkça içerde ateş.
Küller soğumasaydı,mısralardı kıtaya eş.
Ben savrulan küllerinde, zerreye razı iken.
Kalem sayfaya hasret, sayfa kaleme uzak.
Bin elem çekerdi gönül, bin ağrı vız gelirdi.
Mısra visale ererken, kafiye süküt bulurdu...
Belkide kelimeler,bitmeyen mısralar, erdi visale şimdi
Rüzgar essin poyrazdan, savrulsun zerre zerre.
Meçhule doğsun güneş,güne çöksün zifirler
Erisin gönüller bir derdin potasında,
Benim sevdamı yutsun, bin pösteki uzakta
Mızrak gibi süzülsün, zaman erisin ırakta...
Atının toynağından, sıçrayan çamurlar benim
Lale kokan parkların,gönül gölünde senin
Boğazda akıntılar ruhumu arındırsın
Çamlıca el ele, aşıkların gözünde aks
Karacaahmet yolcuyu çağıran bir arkadaş
Senden gelir her hisse, can verirde ruh
Tutmaz beden tahtamı,çelik özlü paslı mıh
İstanbul bize haram,mizan kurulmuş nerde
Bazı geriden gelen, 20 yıldık ilerde (*)
Yeni çirkine hakim,eski düştü pazarda
Yürüsen izin kalmaz,meltem esiyor karda.
Kız kulen sevda yanığı, tütsü kokar baharda...
Narin parmaklarında, boncuk dokurken, dalda,
Düşüne girsin zaman,masada falso alsın top
Kavis çizer belki geriye döner umut...