Şiir, şair ve söz üzerine

Sözcüklerin canını alıyordu şiir
Sözlerin kanını emiyordu şair

Cümlelerin kangren uzuvlarında
Bir sevgi yolu arıyordu kalbe giden
Hayata,dünyaya, yaşama dair
Ümit enjekte etmek için
Arıyor deniyor uğraşıyordu şair

Oysa tüm sözcükler buzdolabında
Soğuk hava depolarında tazelikten uzaktı
Hatta tüm cümlelerin posası insana tuzaktı

Raf ömrü uzatılmış mumlu sözlere inat
Kokusu olmayan rengi mat sözcüklere inat
Şair hep doğal cümlelerin tadını arıyordu

Yayla kekiği acısını duyuyordu içinde
Ya da dağ sümbülü kokusunu bekliyordu

Sözcükler taptaze olmalıydı
Dalından yeni kopmuş kokusu üzerinde
Cümleler dağ tepelerinden en keskin
Sarp vadilere uzanmalıydı

Bu yüzyılın insanı saf suyu kirlettiği gibi
Sözleri, cümleleri de kirletti
Bütün sözler kimyasal
Bütün cümleler hormonlu

Bu yüzden
Bütün tatlar bilinçaltımızda yeşeriyor
Çocukluk rüyalarımızın içinde
Saflığın acizliğin kucağında
Pişiyor vicdansızlık ocağında

Bütün sözler derin dondurucudan çıkmış
Morgtan çıkmış ölüler gibi şaire bakıyordu
Şair de elinde pek çok fırça boya
cümlede ölü Sözcüklere can vermeye
Kan vermeye çalışıyordu.

Oysa sözcüklerin canını alıyordu şiir
Oysa cümlelerin kanını emiyordu şair

Oysa bu dünyaya yaşamaya gelmişti insan
Acısında ölmüş sözcüklere can veremiyordu
Tümceleri eskisi gibi konuşturamıyordu