Şiir potpori Şiiri - Engin Özdemir

insan olabilene hayat tıpkı şiir gibidir..sarılacaksın seni hayata bağlayan noktaların herbirine...seni hayata bağlayan noktalarını kaybedersen noktalar gider "sıır" kalır..((nGn))
arzıs sevmelerin eşiğindeyim,elpençe divana durdum.el etek öpüyorum gurula hemde.destansı bir sevdanın beşiğindeyim,aşkın sallantısına uydum.onulmaz bir yaram var aşka dair, ölümsüzlük döşeğindeyim..((nGn))
çok zifiri içimde ki sana dair, uslanmayan çocuk havasındakı o başedemediğim ama başeğmediğim özlemin..((nGn))
iri ve kel bir akbabayım..ardından iştahla yalpalayarak yürüyorum. sevgili sen koş önüm sıra,ben ardında öldürdüğün duygularımın leşlerini yiyorum...((nGn))
olay yeri incelemeyim sanki,her aşk öldüren her hunharca sevda katleden,akıl almaz biçimde yarım bırakılan ve seri kalp çalınmalarında ihbarı bana yapıyorlar..ki ben kendi olay mahalimden çıkamamışken daha..((nGn))
bağ bozumu şimdi naçar sevdalar.
eskiden ne kaldıysa geriye kirletilmiş bir genç kız yüreği...
bir kaplan dişi ense kökümde,
talan edilmiş gönül bahçem..
neye ram olsam yabancı,
yeminler etsem bile yalancıyım kendime...
                                                 
~~üşüyen adam~~
nasılmıyım?
alıştı bünye zamanla bazı şeylere, eskisi ,gibi ilki gibi koymuyor artık sanırım ki iyiyim diyebiliyorum burulsada yüreğimin bir tarafı ki ben o tarafı hala sana saklıyorum çünkü..lakin iyilikte görecelidir her yürekte başka durur...((nGn))
gözlerinin namlusuna sürüp aşkı,habire tetik çekiyordu..ve biliyorduk ikimizde karavana değildi hiç bir atışı.ve sereserpe düşüverdim birden arsız bir sevdanın kollarına.yemine ne hacet, herşey ortada