Şiir Necip Fazıl'la Kapanmış Bir Defterdir

Şairsin ya, kıvransın kalemin her dizede,
Ruhunu uçtan uca bir mesafeye gerdir,
Heceyi onun gibi sevmek düştü bize de,
Şiir Necip Fazıl’la kapanmış bir defterdir.

Gaipten bir ses duysam onu hatırlarım ben,
O şiire çileyi sevdiren kahramandır,
Yazdığı her dizenin tınısında varım ben,
Aklım Kaldırımlar’da kayboldu kaç zamandır!

Çile, Çile ey ömrüm, kısmetin budur senin,
Ver elime kalemi, yazarak konuşayım!
Durun kalabalıklar! Ne hükmü var bedenin?
Durun, kendi kabrimi kazarak konuşayım!

Ey Sakarya imanım sende erdi visale,
Sendedir nakış nakış davamın büyüklüğü,
İşte bir manifesto, işte kutlu risale!
Sakarya... Susup Allah diyenlerin yüklüğü.

Başımın üstünde bir devasa demir tokmak,
Ondan başka bir yöne baksam ezecek gibi,
Çare yalnız Allah’ın çizdiği yola bakmak,
Sezdim diyemem fakat; oldum sezecek gibi.

Aynaların yolumu kestiği zamanlar var,
Bırakın beni, daha ne yollar kesilecek,
Vücudumda kırıklar, yanağımda kanlar var,
Gökten bir el başımın kanlarını silecek!

Hey gidi koca şair, seni anlamak zor iş!
Zira seni anlasam, kendimi anlayamam.
Tenim hissiz, dilim lâl, gözüm kör, aklım iğdiş,
Bu halimle kendimi şuaradan sayamam.