Şiir Kıvamında Şiiri - Mehmet Şükrü Kaplan

II/ yalnızlık

ölümün meçhul künyesidir şiirime kazınan hüzün;
ki vicahiye çevrilmiş dilsiz beyazlığı
yıkım sonrası bir taş duvar/süpürdükçe tortusu kalan.
*gözyaşları da çiçek açar*; ki azıksız kaldığında toprak
tuz tadı göğüslerini emmeye başlar mavi gökyüzünün.

varoluşun ilk yontusudur yüreğimin buzul sözleri.
anıların maya tutmaz hamurudur dilimde yoğrulan;
ki hiçbir tipi örtemez zamanın ayak izini,
ağlamak da bazen güzeldir en az gülmek kadar.

söyleyişimde kum döküyor adını koymadığım her dize.
ne yazsam başucumda bir sürgün mühürleniyor;
ki aşk tutar beni/ kimi sevsem gurbet
ne giysem kara, ne içsem katran
içimde bir çöl açıyor.

bedenim titreyen gölgesine bir kurtmuşçasına uluyor;
ki hiçbir çığ koparıp kendisini dağdan
çıplak ayakla girmez ormana.

bildik kadınlar depreşiyor avuçlarımda;
ki saçları ay karası bir hayalet gibi dökülüyor.
evcil özlemler büyütüyorum iki kolon arası bir yalnızlıkta,
soluğuma usta ozanların acemi gülümseyişi düşüyor,
ki şakaklarında aylak günbatımları görüyorum.

şubat 2002 mersin
(İspinoz Şiir ve Edebiyat Dergisi)