şİİr(’) İn bUlUşmA nOktAsI-.03

Öyle ya da böyle,
Yaşayıp gidiyoruz işte!
Ne çok söyleriz bu ve benzer sözleri.
Oysa ne yaşıyoruz ve nereye götürür bu yaşam bizi?
Bilmek daha hoş olurdu.

Dünden bugüne,
Bugünden yarına,
Ha bire bir şeyler aktarılıyor tarafımızdan.
Biz neyin taşıyıcılarıyız acaba?
Bir an durup düşündüğümüzde
Çok da kolayca söylenemiyor,
‘Öyle ya da böyle yaşayıp gitmek’ de olduğumuz.

Hayır. Öyle ya da böyle yaşayıp gitmiyoruz işte!

Yaşanılan öylesine hafife alınacak denli
Küçük değil ve gidilecek, ulaşılacak yer de
Düşlerimize sığmayacak kadar inanılmaz.

Baksana şu dünyaya!
Baksana şu geçmişe, şu âna!
Nelerin gebesiyiz?
Neleri ebeleyip, sobeleyeceğiz?
Kimlerin avuçlarınca kimlere akacak bütün bu birikmişlik?

Bilmemiz gerek öyle değil mi?

O zaman öyle ya da böyle yaşayıp gidemeyeceğimiz ortada.
Bu alışılmış kaba yaşam tabiri bize uymaz,
Yakışmaz bize böylesi umarsız cümlelere sığınmak.
Her gün coşkulu bir çocuk olmalı
Her gece coşkun bir olgun;
Her günün doğumu yetmesin
Günleri bir de içimizden doğuralım
Her gün yeniden..

Yalnızlık bile sevgili olup çıksın,
Dönsün yalnızlığına..
Her sabah çocuk
Her gece olgun olan korunsun bu zamanda.

Taşıyacağı yükü olan bilir bunun anlamını,
Silkip atmaz üzerinden günün ağırlığını;
Doldurur mavigümüş,
Atlasçuvalını..