Hisleri duyguya,duyguları kelimelere,kelimeleri sözcüklere,sözcükleri ise yazıya dökme sanatına şiir deniyor olsa da,bu anlamlı söz dizelerine değer kazandırabilmek için,mutlaka bir kalıba ihtiyaç vardır.
Kimileri şiirin kendisi başlı başına bir kalıptır diyor olsa da, o zaman güncel hayatta kullandığımız ve sarf ettiğimiz bütün sözlerin şiir olması gerekir di.
Halbu ki,şiiri farklı kılan estetik ve şekil kazandıran,onu biçimsel hale getiren,şiir kalıbıdır.Nasıl ki ruha giydirilmiş beden gömleği, o kişinin hüvviyetini belirliyorsa,mana ve duygularla örgülendirilmiş ve biçimlendirilmiş kalıpta, şiirin hüvviyetini belirler.
Arı dahi; simetrik altıgen peteğini,bal mumuyla biçimlendirip şekillendirmeden bal yapmaz.Hakeza tırtılda ipek kozasını ayni hassasiyet ve sanatla örer.Hele ki; bir şairin böylesi bir beceri ve ustalıktan beri durması düşünülemez.
Siz o petekteki balı alıp, altın kasede sunsanız bile, bu taklitçilikten öte bir şey değildir.Çünki o balı yapan sen değilsin ki arıdır.Önemli olan o arının balı bize sunuş şeklidir.Her şiir kendi peteğinde,lezzet ve kokuları farklı olan bal hükmündedir.Şairde kendi kalp peteğinin arısıdır.Yaşadığı zemin ve duygu ikliminde, beslendiği polen ve aromaların,kokusu ve tadı balına sirayet eder.Onu diğer arılardan farklı kılar.
Şiirde bir nevi beyin sporu sayılır.Nasıl ki her spor dalının kendine has kural ve kriterleri varsa,şiirinde kendine göre ölçü ve kalıpları vardır.Başka türlü mukayese yapmamız mümkün değildir.
Üstad Necip Fazıl, bir ifadesinde, serbest şiirle alakalı şunu söylüyor.Şiirde dış şekle bağlı birde iç şekil vardır.Serbest şiirin gayesi dış şekli yıkıp,içi şekli billurlaştırmaksa da, mekansız zaman gibi, dış gergefini kurmadan iç manayı nakışlandırmak mümkün değildir der.
Tamamını Oku
