Şiir gibi adam Şiiri - Okan Metin

Bir kimliği vardı yazdığı şiirlerin...
Çünkü birer insandı aslında onlar
Kendi hayatından yarattığı,
Yaratıp da yaşatmak zorunda kaldığı...
Tanrısıydı o yazdığı şiirlerin...
Tanrısıydı kafiyeli dörtlüklerin...
Nüfus kâğıtlarında hep adları yazardı şiirlerinin,
Soyadları,
Doğum yerleri
- Yani kaleme alındıkları yer - yazardı...
Sonra anne adı – ki bu kendisinin adı olurdu hep,
Onları kendi yazdığı için-
Baba adı yazardı;
O şiirleri doğurttukları,
Yani ona yazdırdıkları için...
Doğum tarihleri
Saniyesi saniyesine yazardı kimliklerinde,
Yıllar sonra kaç yaşında oldukları iyi bilinsin diye...
Bir de dinleri yazardı kocaman harflerle
Nüfus kâğıtlarının sol alt köşesinde...
Aşk! ! ! Diye...
Onlar yaşanmış,
Hatta yaşayan kimliklerdi..
Sadece öylesine yazılmış şiirler değil,
Akla geldikçe gülünecek
Yastık altında saklanan küçük öykülerdi...
Bazen hapsolunmuş bir aşkın öyküsünü anlatırlardı,
Prenses ile kurbağa misali,
Bazen kıskançlığı,
Bazen de yüzyıllar öncesinde kalmış köhne bir aşkı...
Şiir gibi hayatları vardı,
Şiirlerine konu olan kadınların...
Şiir gibi kafiyeli,
Şiir gibi ahenkliydi adımları...
Güzel bir şiir gibi gelirdi hep kulağa
Uzak diyarlardan attıkları o şen kahkahaları...
Sonra, hep şiir gibi biterdi
Yaşadığı aşk kırıklıkları...
Bütün yaşananları özetleyen
Küçük bir mısra gibi derinden,
Vurucu ve noktasız...
O şiir gibi yaşar,
Şiir gibi yazardı...
Allah rahmet eylesin....
Şiir gibi adamdı...
Okan metin
OKAN METİN
28 01 2002
23:16