Şiir’e Veda Şiiri - Burçin Çelik

Sevgilim…

Sustuğum yerden yazıyorum son kez sana,
Bir denizin dibinde saklı kalmış nefes gibi.
Yaşamımı anlamlı kılan yüzün,
Karanlığımda bir ay ışığıydı.
Senden sebepti bu kadar uzun yaşamam,
Sen kızıyorsun diye söndürdüm sigarayı,
O dumanı ciğerimden değil, kalbimden üfledim.

Çok sustum sevgilim,
Çünkü biliyordum,
Son şiir seni uğurlamak demekti.
Sonuncuyu yazarsam “artık sevmiyor” sanmandan korktum.
Sustum… ve sustuğum yerde kayboldum.

Hiç iyi değilim sevgilim,
Her gün fotoğrafındaki gülüşüne dudak değdirdim.
Her gece gözlerime değil, sensizliğe uyudum.
Özlemekten yorulmadım,
Yorulduğum tek şey
Senin de özleyip özlemediğini bilmemek oldu.

Benim hikâyemin en güzel bölümü hep sendin,
Sayfalarca yazdım ama hiçbir kelime
Gözlerinin kenarında kırışan bir tebessüm etmedi.
Karşıma çıkan bir fotoğrafın
“Yanımda olsan böyle bakardın” dedirtti bana.

Benden herkes gitti, demiştim.
Ama sen… hâlâ kalbimde direniyorsun.
Gözlerini kapatınca hâlâ ben mi düşüyorum aklına?
Sözünü tutmak için mi gitmiyorsun
Yoksa gidemediğinden mi?
Bilmiyorum.

“Unutmuş gibi” görünüyorsun bazen,
Ama ben unutamadım.
Kırılmamış gibi davranıyorsun,
Ama ben hâlâ kırık cam parçalarıyla doluyum.
Gibiler bana göre değilmiş,
Elimde değil, unutamadım.

Ve sen…
Dinliyor musun hâlâ o şarkıyı?
Benim suskunluğumun arkasında çalan o ezgiyi?
Devamını getiremedim sevgilim,
Çünkü her nakaratta
Senin adın yarım kalıyor dudaklarımda.

Bir gün biri bana “neyi en çok sevdin” derse,
Gözlerimi kapatıp sana bakacağım içimden.
Çünkü kalbimden çıkan her yol
Sana çıkıyordu, bilmeden.

Yorgun bir yolcu gibi geldim sana,
Sen benim tek istasyonumdun.
Başka hiçbir şehirde inemedim,
Başka hiçbir kalpte konaklayamadım.

⸻

Ve şimdi…
Bu yüz on üçüncüyle kapatıyorum defteri,
Kalemin sustuğu yerde kalbim hâlâ kanıyor.
Şiire veda ediyorum sevgilim,
Çünkü benden geriye kalan tek miras,
Sana yazılmış yüz on üç yara izi.

Bunu okuyan herkes bilsin;
Benim hikâyem senin adında başladı,
Ve senin yokluğunda bitti.
Dinleyen anlasın;
Son sözümü kâğıda bıraktım,
Çünkü kalbim artık taşıyamıyor.

Burçin Çelik