Şiir Defterimsin İstanbul

Senin de ağır yükün
Çok ağır,biliyorum
Seninde omuzlarında
Sanki dünyanın yükü, seziyorum
Kördüğüm olmuş, senin de yüreğin
Yangın yeri misali her yerin
Umuda düşman olan her şeye
Ben de düşmanım senin kadar
Sevdalara kucak açmış bu şehir
Gezmese köşe başlarında korku
Korku yağmasa sokağa
Yürümeye engel kaldırımlar da olmasa
Yaşanacak yerdir biteviye
Bazen sensizlik çöker sisler gibi tenime
Dilime vurur hüzün vurur bazen de
Boğazımda düğümlenir hasret
Karışır her sabah rüzgâra ihanet
Işık yağar 7 tepeden güya
Işıklar yayılır sere serpe
Senim ışıklarısa
Mahzun duruşlara benzer
Gözlerin can yarime ikizce
Önce Şişli,sonra gezdiğin tüm yerler
Kucaklar özlemimi bence
Bir nazlı cananla özdeşleşir
Orada, bir Haliç köşesinde
Ya da Haliçte bir köşede
Kırılmış martı kanatlarını
Izgara yapar çocuklar, neye yararsa
Ve inadına yazılır sevda, martı kanatlarına,
En güzel yerlerine Boğazın
Sonra denizi boğar özlemlerin buğusu
Ve boğaz içinde bir yerde
Soluklanıverir yaralı güvercinim
Atlayıp geçerim tepeden tepeye ben de
Gökyüzü artık mavi değildir
Sen karanlıktayken,hüzün dolar her yere
Siyaha bürünür kırmızı güllerin
Kirlenmektesin bazen, ne diyeyim
Biliyorum, ama elimde değil,çaresizim
Ama sen…
Tüm kötülüklere, inat
Düşler büyütüyorsun bana
Sevdalar doğuruyorsun
Bir yandan da…
Ben de sana şiirler yazıyorum
Gece gündüz usanmadan
Benimde yangın yeri yüreğim
Ben seni beklemekteyim
“Siyah selviler altında”
Acilen bilmeni istedim
Yüküm benimde ağır anlayacağın
Benimde zor işim
Zor iştir seni sevmek, bilmez miyim?
Benimde omuzlarım da kara sevdanın yükü
Sen gibi tıpkı sen gibiyim
Bende sana benzedim anladın mı?
Karanlık İstanbul sahillerine
Düşürdüm kanatlarımı
Seni delice severken
Unuttum uçmaların tadını
Kanatlanıp sana gelmek istedim bazen
Bazen de kızdım Hazarfen’e
Takılıp kaldım bir yerlere
Sana gelirim diye
Umut ektim geceye
Kaldırımlarda can buldu onca çığlık
Kaç karanlık sokağında şimdi
Kaç aşk filizlenir, kaç sevda biter
Her gün her gece
Haberin var mı İstanbul’um
Ve sen…
Umutlarımı ektiğim şehir
Yeditepe’den ses ver sesime
Selamlar, göndereceğim sevdiğime
Sen dilince, sevda dilince
En saf, en temiz İstanbul Türkçesiyle
Beni harcama suskunum diye
Sevdalarım sende diye kızma
Çok naz âşık usandırır derler
Beni senden usandırma
Gidersem, bir daha dönemem geriye.
Sende kalırsın bensiz
Ben İstanbullum diyemem kimseye
Hiçbir şeyi sevemem sen diye
İstanbullum diye saramam kimseyi
Beni anladıysan
Sır olsun aramızda
Beni sevdiğini, sadece bana söyle
Aramızda kalsın en büyük sevdam olduğun.
Biliyorum hiç yetmedi sana
Sana söylenenler, senin için yazılanlar
Yetmedi anlatmaya hiçbir zaman
Sözcükler çaresizleşti dilimde
Ne zaman adını ansam
Ne kadar söylesem boş
Ne kadar haykırsam boş
Seni anlatamazlar.
Senin için
Senin uğruna
Senin yazıldığın harflerden gerisini
Siliyorum defterimden
Sadece güzellikler kalsın diye geriye
Seninle baş başa kalalım diye
Sen İstanbul
Ben İstanbullun
Yüreğim türkü türkü elinde
Oda beni seviyor ya
Gam yemem artık
Kurşun bile işlemez yüreğime
Düşsem bile el âlemin diline
İşin içinde sen varsın ya İSTANBUL
İstanbul içinde bir anıt gibi İstanbullum