Şiir Beni Hayata Bağladı

Küçükken kimdim ben?
Neydim? Hedeflerim neydi?
Yada bir hedefim var mıydı?

Gerçi, bir et parçası demişler kundaktayken...
Benim için ölür demişler, doktorlar vazgeçmiş;
Ailem, ailem pes etmemiş...

Ben, ben Yusuf! Hastahane'de gözlerini açan;
Anası kucağına almadan hastahane hastahane gezen;
Ailesine mutluluğu yaşatmadan dertlere, çilelere;
Sokan Yusuf! Acaba annem hamileyken babam;
Benimle ilgili hayal kurdu mu?
Büyüdüğünde şunu yaparız dedi mi?

Mesela, annem bana beşik düzdü mü?
Bana giyisiler ördü mü? Giydirip giydirip;
Sokağa, komşuya götürdü mü?

Ben kaç yaşında yürüdüm? Yürüdüm mü?
Kaç yaşında anne, baba dedim? Dedim mi?
Ben hece hece konuşmaya başladım mı?
Ben çocukken hiç konuştum mu?

Şükrediyorum iyi ki, iyi ki ikinci çocuğum,
İyi ki tek değilim, neden mi?
Bana kadar ailem her duyguyu yaşamış bacımda,
Her şeyi tatmış, gursaklarında bir heves kalmamış...

Ben, ben Yusuf! Daha devam etsem;
Şiirler almaz, sayfalara sığmaz...
Ben, ben Yusuf! Ben, ben çocukken;
Her şeyi yaşayan Yusuf!

Çocukluğunu dile almayan;
Ben varken de dile aldırmayan...
Çocukluğundan utanan Yusuf!

Başlık attığım gibi beni hayata bağlayan;
Şiir oldu, klavye tuşları bana hayat oldu...
Keşke şu tuşların dili olsa neleri yazdılar;
Bir bir anlatsalar...

Şu tuşlar benim derdimi de yuttu, öfkemi de...
Hiçte şikayet duymadım bir günden bir güne,
Benim ettiğim isyanın yarsını etmediler;
Her bastığımda dinlediler dinlettiler...

Yaşım onsekiz miyidi neydi?
Şiire başladım, hiç umudum yokken;
Yazdım da yazdım, yazdım da yazdım...
Bir iki derken çaylak çaylak yazdım,
Kendimi bilmediğim bir yola attım;
Uzun bir yol, daha bitmeyecek bir yol;
Mezarda bitecek, mezarda son bulacak bir yol...

Mezar ölüm dedim de, daha gitmeye niyetim yok;
Daha yazılacak eser çok, saçlarım beyazlayacak;
Saçlarıma daha aklar yağacak;
Mezar ölüm dedim de, daha göçmeye;
Bir gram niyetim yok...

Şiir hayat oldu bana,
Şiir olmayan bir diyara;
Şiir olmayan kara toprağa gidesim yok...