Şiir Benden Alındı Şiiri - Uğur Balcıoğlu

eliyle koymuş gibi söktü biri yerinden
söktü neyim varsa söylenecek yarınlara kilitli

ki
biz utancıydık zamanın
ve tüm dönencelerin alnında
kara bir leke,
kara bir seraptı sevdamız
kim kaçmaz
kim yüzünü çevirmezdi söyle
benim içimde duvarlara çarpa çarpa
ölüme koşa koşa giden
ama boynu bükük
yıkıntılar altında
acıya
mateme
siteme bürünmüş
aşka vedalanmış
ve dağlanmış kabuğunu kurumasın diye kaldırdığım yaralar
acımıyor artık
duymuyorum kuş seslerini
bu duvarlar alıkoyar mı sanırsın
tabiat ananın kollarında
bir hastayım şimdi
otacım değilsin benim
ilacım değilsin
gidiyor balık sürüleri bak
yakamozlar ışık hızında pul pul
mevsim yıpranıyor habire
habire çırpınıyor dalında yapraklar

şiir benden alındı
yerine tek dal kasımpatı bıraktılar
içim ondan üşür
ondan titrer ellerim
tenim ondan diken diken
tabutluğa kitlemişim kendimi
gülü koparıp göğe asmışım
uzak kalsın aşk
uzak kalsın yarınım
gözüme perde indi
elimde tütün var
içimde acı yokluktan öte
deniz kıyısı mıdır bu
bir dağın kucağında mıyım ne
sırtımda sağnak yağmurlar
alıp başımı giderim
hiçlik yolunda
kaybolmaksa
karışmaksa yıldızlara tek ilacım
tek acım kör olası gözlerimin görmediğidir
göremediğidir
tutamadığıdır ellerimin
yazamadığıdır dolar taşar kanar
yuhalanır habire
kuş uçsa haykırmak olur içim
yel esse benden kopar güz yaprağı
bulut yürüse denizler kabarır köpük köpük
şimdi yakasından tutulası
bir budisttir zaman
hey Allah’ım
himalaya değil
Sahra’nın gece ayazıdır
çatlatır kayaları çatır çatır
kaktüslere yürür su
ben üşürüm.
kim bilir
kim duyar
kim sarar
kim kelebek olur rızasıyla bir haftalığına
kim kalabilir dirsekleriyle zorlamadan kozasını tırtılca
benim güne bakan yanlarım
kendimi bulduğum dipsiz kuyulardır
bırakın şairleri
benim yerime de haykırsınlar
benim yerime de gürlesin gök
su yürüsün gayri ne çıkar
ne çıkar vurulmuşsa gökyüzü

önümüz kış
önümüz bir hayat
bir ömür
bir nehir geçilmesi güç
en sığ yerindeyim,kanar ayaklarım
bir elimde bülbül yuvası
bir dala asılı
ama umut gibi
dilek gibi
yara gibi
gözü suda
gönlü kuyularda çıkrıktır
kulakları sağır eder
deler geçer kaç bağrı kaç ovayı
kaç düzlüğü çınlatır
kaç kurağa müjde gibi olur da
yitik bir sesten öte yol vermez kayalar
derinlesin derim,diplesin
oysun acıyı
bursun kabzasını kara yazgı
ayrılsın yerle gök
kimin kimde nesi var
toplansın analar
babalar çocuklar karılar eşler.
gelin kim kime vebaldir
kimin canı kimden çıkar

sırasıdır belki yüzüne bakmadan
dürüp büküp atmanın bir mektubu
ya da postacıya bırakmanın

şiir benden alındı
yerine tek dal kasımpatı
yerine kuş sürüleri
yerine yörük obaları
yerine pasaklı yalınayak aç çocuklar
ve harbe hazır bir ülke bıraktılar
yıkık göçük
göğü uçmaya hasret
elleri arkadan bağlı
ve uzaklaştıkça daha bir morlaşan dağların
rengi gül kurusuydu halbuki
çağla yeşiliydi,petrol mavisiydi
kim çözer
kim anlar seni
kim siler şimdi gözündeki yaşı
yasaktır dilinin bana dönmesi
elin uzanmaz
gözün baksa da… o değilden
için yosun bağlar, mercanlar biriktirirsin
kılıktan kılığa girer
kapı kapı dolaşırsın çingene akşamları
değer mi bir anına
an değil
bir göz açıp kapamasına çektiğin hasretin
değerse bil yarim
dudağımda gül dalı
yüzümde kanayan yarınlar
ve sana bağırdıklarım oynatır şimdi ayçiçeklerini
oynatır babacan maskeleriyle
yarından alıkoyarlar seni
gitmelisin oysa
içinde şiirler büyümeli senin
büyüdükçe ıramalı,ıradıkça yanmalısın derdine
yuvana ağzında binbir umutla dönmelisin her akşam
burnundan öpmelisin yaşamın
vakit bu,gam dinlemez
gecedir, ayrı tutar düşleri
ne varsa yaşama dair
belki bir çocuk parkında, güpegündüz
etrafında insanlar varken telaşlı
ve şehir kuduruyorken zevkten
bir gondola binip tepeüstü bak
düzüdür bu her şeyin
ki yüzün asılmamalı senin
öyleyse tersinden okumalısın
tuza yara değdirmeli
bir sapa balta olabilmeli
ya da artık güneşi batıdan beklemelisin

şiir benden alındı

yerine tek dal kasımpatı
yerine hiçlik
yerine onca yangından arda kalan
tanısı müşkül resimler bıraktılar
şimdi kim anlar şairi
şiiri kim tanır
kim çalar kapısını yalnızlığımın
söyle
kim çalar

Uğur Balcıoğlu