Şiir Ana Şiiri - Serkan Uçar

Her kazdıkça geceyi şafağı bulmak için
Yüreğim kor ateşte yanıyor için için

Zifiri kör karanlık güneşimi saklıyor
Bir gardiyan misali gündüzü yasaklıyor

Umudumda gözyaşı, ruhumda onmaz yara
Bahtım kadar uzağım tüm körpe sabahlara

Düşlerim yalınayak, yüzümde ay sönüyor
Dünya bir martı gibi başucumda dönüyor

Hüzünler demleniyor kısık mum alevinde
Gülüşüm nemleniyor biçare can evimde

Gökyüzü feryadımın ayazında üşüyor
Yıldızlar koşup koşup kirpiğimden düşüyor

Sandallar terk ediyor sevda denizlerini
Kuytularda bırakıp en saklı gizlerini

Mevsimler buruk şimdi, pus tuttu gönül dağım
Yalnızlığın koynunda asırlardır tutsağım

İçimdeki çocuğu artık avutmuyorum
Saçını okşamıyor elini tutmuyorum

Ağladıkça ağlasın, kanadıkça kanasın
Bırakıp gitmeseydin, sen ki şiir anasın

Duvarda bir resmin var bu aşktan tek yadigâr
Dudağın gül bahçesi, saçların hırçın rüzgâr

Bana bakıyor sanki o manalı gözlerin
Bakışın kahrım kadar, hüsranım kadar derin

Hasretin çekilmiyor, yokluğun perişanlık
Mutsuzluğum ebedi, tebessümüm bir anlık.

Ne gündüzden haber var, ne güneşten merhaba
Gel bitir ayrılığı bu aşk olmasın heba

Ne gündüzden haber var, ne güneşten merhaba
Kır gurur zincirini, bu aşk olmasın heba.

Şiirlerimin Annesine armağanımdır.

S.U.

27.05.2011