Şiir Ağacın Kalbinde

“Bir insan isterse size sesiyle sarılabilir...”diyor
İlhan Berk.
Ses bir varıştır.
Irmak gözlere dalıştır...
Sesin rengi mavidir.
Buğusu hasrettir...
İnsan alıştığı sesi kaybetmeye görsün hele
Hayat anlamını yitirir...
“İnsan bir üzüldüğü yeri unutmaz.
Bir de mutlu olduğu yeri…”diyor şair.
Ses aslında hissedebilen bir çift yürektir...
Dostun dosta tutunduğu yerdir...
Bir İran Özdeyişinde;
“Dostlarınızı sık sık ziyaret ediniz. Çünkü üzerinde yürünmeyen yollar, diken ve çalılarla kaplanır...”denir.
Sesinizle sarın sarmalayın dostlarınızı...
Hz.Ali(k.v.),
“Dostun ziyareti, muhabbetin cilasıdır...”der
Hz. Mevlana'na ise gani gani Rahmet Ola;
“Biz dostlarımızı, ne aklımızla ne kalbimizle severiz olur ya; kalp durur, akıl unutur. Biz dostlarımızı ruhumuzla severiz o ne durur, ne unutur...”der.
Bir de kaybolan güven önemlidir...
Tıpkı şiirin ağacın kalbinde olması gibi...
Siz siz olun,
Dostlarınız üzerinde güveni sınamayınız...
Çünkü güven tek kullanımlıktır...
Dua ile vesselam dostlar...
Aşk ile Hû...