Sığırcık Şiiri - İdris Çetin

Tarlalardaki ekinler hasat edilmiş,
Biçerdöverler, ekinleri yarıdan biçmiş,
Boydan boya tarlalar anızlarla dolmuş,
İsraf köşe bucak diz boyu olmuş…
Eskiden tarlalar böyle mi biçilirdi?
Yerde ekinlerden bir parça kalmazdı.
Uçsuz bucaksız tarlalar,
Yazın ortasında neşeyle anılır,
Gün batımına doğru sığırcıklar,
Tarlalara boylu boyunca dizilmiş.
Ben deyim yüz bin, sen de milyon.
Tarlalardaki buğday tanelerini,
Öyle bir topluyorlar ki;
Onlara bakarak gıpta ettim.
Biri iniyor, diğeri kalkıyor,
Rabbinin emrine karşı gelmiyor,
İsrafa asla kaçmıyor,
Kendine bırakılanlara razı oluyor,
Gönlü engin tefekkürle doluyor.
Rızka o kadar inanıyor ki;
Acımdan öleceğim demiyor,
Ambarlara rızkını doldurmuyor,
Aç karnını gün be gün doyuruyor.
Akşam ezanı okunmadan,
Hepsi yuvasına dönüyor,
Rabbine verdiği sözü tutuyor.
Tarlalara can veriyor sığırcıklar,
Simsiyah örtüsü, parlayan gözleri,
Durmadan hakkı haykıran sözleri.
Onlara bakarak ayın hilalleştiğini görüyorum,
Öyle bir mükemmel göründüler ki!
İçim kıpır kıpır etti…
Hafifçe esen poyraz,
İnsanların balkonlara oturuşu,
Yemek yemeleri, çay içmeleri,
Ağustosun tadını çıkarmaları,
Sığırcıkların eşsiz güzelliği altında.
Çocukluğumda onları izlemeye doyamazdım,
Gökyüzünün hâkimleri onlardı,
Akşam serinlikleri onların bayramıydı.
Havada kümelenmeleri,
Daldan dala konmaları…
Sevgi ve barışın simgesi oldular,
Tarih boyunca hiç usanmadan,
Kin ve nefretten uzak durdular,
Hep birlik ve kardeşlik mesajı verdiler,
Tıpkı şimdi onları izlediğim gibi…
Ben, onlardan bir parça oldum
Mutluluk dolu kanatlarında,
Onlar gibi rızka inandım,
Tefekkür dünyamda,
Şimdi ben çok mutluyum,
Onların kantları yanında…

15 / 08 / 2007
Sorgun