Sığıntı Şiiri - Tekmile Kirlioglu 2

Şimdi, varlığının yokluğunu arayan ne bedenim,
ne de ellerim.
Zaten hiç tanımadım.
Ne kokunu duyabildim, ne de ateşini ölçtü dudağım
ey sevgili, şimdi yalnızlığın ortasında yakılan bir sokak lambası var
ve ışığına üşüşen ateş böcekleri.
Kar yağacaksa yağsın artık.
Üşümek istiyorum.
Sızısı dinsin doğduğum günden beri hisettiğim
tam göbek bağımın koptuğu yerde
terk ettiğim annemin.
Tanrıyı bana vereceklermiş
duydun mu?
Benimmiş onun elleri.
Onun savaşa evet diye parmak kaldıran
ve ölen çocukların çığlıklarına
kulağını tıkamaya yarayan elleri.
Ey bağlı bulunduğum o eşsiz sadakat
ne kadar yalancıydı tüm seni savunanlar
Şeytandan bile yalancı.
En ücra köşelerde, bir kız çocuğunun aç kalma korkusuna
ben en güzel gülüşlerimi sattım.
Ruhum, çırılçıplak.
Ve babam sandığım bütün omuzlarda
aldattığım sevgili! ...
benim adım sığıntı.
ve girmeye teşebbüs ettiğim tüm sığınaklar,
pembe panjurlu randevu evleri.
derin boşlukların dibinde besmelesiz bastığım mezarlar...
ahlakımın dili mühürlendi...
...