Sığınır Şiiri - Kara Osman Nalbant

Bin bir öğüt versem birini almaz
Günde bin taş atar yerini bulmaz
Yelin yeli eser hiç kimse kalmaz
Yolda mahsur kalan, köze sığınır

Alev kaybolursa, buz buzu yakar
Sözcük gözlerinde, yaş olur akar
Üç adım atınca, dört gözle bakar
Gölde yar kaybeden saza sığınır

Kamberin gözyaşı doldurur gölü
Amin diyen canı duymazmış ölü
Yüzüne bakamaz üzgündür gülü
Soğuktan korkanlar, yaza sığınır

Aynı hızla dönen bin felek vardır
Kim demiş ki geniş insana dardır
Bu handa her canın her şeyi ardır
Kalbinde demlenmiş söze sığınır

Kara’yım söyledim, yaramız içte
Gayrı ne diyeyim sonuç bir hiçte
Dolaş bak dünyayı marifet güçte
Düşmanından korkan öze sığınır