Uzun süredir değmediğiniz şeye, yeniden değdiğiniz andır.
Eski neşenize ve nefesinize kavuşmanın verdiği haz anıdır sizi uyandıran. Bu haz ki yeniden doğmak gibidir... “O gün”, evet “O gün” erinçle kalkmak, bütün perdeleri aralamak, açtığınız bütün pencerelerden gördüğünüz manzaranın farklı bir açısını yakaladığınız canhıraş an... Çokça mevsim geçmiştir tabiatın üzerinden, üzerinizden ne çok mevsim… Ve ilginçtir; göğsünüze soktuğunuz şeyin, sarsarak gözünüzü ve ruhunuzu uyandırma halidir.
Bir zaman yaşadığınız, ölüm halinde olmanın huzuru değildir. Bu biraz da uyanmış olmanın huzurudur artık. Başka tarifi olsa, ki yok... Uyanmak, evet olanca uyumuşluğunuzla silkinmek, emekleye sendeleye dimdik dikilmektir…
Zaman; o devasa zaman, uyutmuşsa hesapsız akrebiyle sizi... Demek zehri akıtmasının da sırası "O an”dır.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
