Sığındım Şiiri - Mustafa Alperen Taş

Hüznümü yatırdım bütün gecelere,
Deremeden her an bomboş kaldı ellere,
Acım yapayalnız bırakmadı yine,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Hüzün ki basar mührünü her geceye.

Zamanda bir yolculuk seyridir mazi,
Hüzünse geceye demir atan gemi,
İlmek ilmek tenime dokunur hepsi,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Bir tek sen eksik kaldın burada yine.

Yıldızların bile kalmamış hiç feri,
Çok oldu unuttum dilek dilemeyi,
Taç edip de takıyorum hasretini,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Boşuna geçti işte bak, bunca sene.

Acı abidesi büyüttüm içimde,
Yerleştirdim taaa bedenimin dibinde,
Hem kışı hem yazı gördüm gözlerinde,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Görmedi gün yüzü bu soğumuş sine.

Artık sızmadan kirlenen kollarında,
Görmemek için uyandığım sabaha,
Tarlayı eken çiftçi gibi umutla,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Al artık senin olsun bu bütün sahne.

Kutsayarak öpüyorum sensizliği,
Ve hasadını toplamaya geldiği,
Sadece yaşlı gözlerimin bildiği,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Sendeki bitmeyen oyunlar şahane.

Bitmeyen yalan dolan dolu sözleri,
Gelme artık unuttur yılan gözleri,
Bırak da tükensin bu aşkın közleri,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Ayrılık için olsun sana bahane.

Gece mi gündüz mü sevdalı acıya,
Çünkü gerçektir hüzün yatmaz pusuya,
Dayanamasam da artık bu rüyaya,
Ama bırakmadı beni, sığındım hüzne.
Bırak bu halimle olayım divane.

Şanlıurfa, 30.12.2020; 00:56