Sığındığım Zebil Kanyonlarından Sonra

"Zebil" *

Pencereden dışarı bakarken arka planda ağır ağır çalan romantik müzik.
Düşünüyorum;
Hakkımda, hakkımızda.
Ama duygularımı gizleyemezsiniz.
Çok daha yakından takip eden bir gözyaşı seli, yanağımdan ince ince yere düşerken.
ve yüzbinlerce defa kalbimi kırar.
Kimse kimseyi yeniden teskin edebilir mi bilemiyorum! ?
Ancak olabilecek birşeylerin varlıgından haberim var,
Ama yine de ben bilemiyorum
Ne yapılması gerekenin dogru olup olmadıgını bilemiyorum.
Eğer değilse,
Doğru için beklemek zorundayım ki zorundayız.
Bir gün, bu nedenle pek çok söz yerinde olacaktır diye düşünürken
Doğru emellere sahip olmak ve bunu teşhis edip bulmak güç te olsa
Varlığından haberi var olanı beklemek ümit verici olacak gibi her kırık kalp için.

Sığındığım zebil* kanyonlarında, dökerken derdimi
Huzura eriyorum şühu içinde doğanın kollarında
Konuşmaya özlem duduklarım farklı, bam-başka
Yüzlerine mutlu gülücük kondurduğum sevilenler
Yalanmış beni seven, saçlarımı okşayan insanlar.

Sığındığım zebil kanyonlarında, koklarken çiçekleri
İçime doluyor bir ferahlık, tap-tazeyim, rahatlıyorum
Riyakarlıkların en son örnekleri takılsa da kafama
Gülüp geçiyorum, eksik etmiyorum iyi düşünceleri
Kendimden geciyorum, rüzgar saçlarımı okşarken.

Sığındığım zebil kanyonlarında, zerk-oluyor haz ruhuma
En ince kılcal damarlarımdan bir sevinç ki, fışkırıyor
İnsanlar aldırmadan yaşarken doğanın güzelliklerine
Unutuyorum olmuşları, olacakları güne demleniyorum
İçimde bayramlar, dizginsiz kahkahalarla şahlanıyor.

Sığındığım zebil kanyonlarında, kızıl bir akşamı
Serin hava, gökte yıldızlar, seyretiğim çobanyıldızı
Biliyorum bu gecem mor, safağım pembe olacak
İnsanlar olacak, sevinç getirip hep beraber gülecek
Kimbilir bir gün, bu gün, hangi bir gün gerçek olacak.