Sığınak-babaanneme Şiiri - Zeynep Karacaa

kupkuru gecenin ortasında açıyorum gözlerimi sana
ses yok
ışık yok
yalnızca gözlerin
tüy hafifliğinde
ellerin kuşatıyor ellerimi
ellerin denize atılmış olta
dikenli
yumuşacık

kalabalık etraf
etrafta senden başka kimse yok bana
ilk günkü gibi içim
alnımdaki ateş
ilk günkü gibi
elimi tutuyorsun tekrar
bırakmamandan korkuyorum ilk kez
biraz daha kal
kalamam diyorum
sonra
veda ettim ben sana çoktan

dünyanın iki halini yaşıyorum gözlerinde
sözlerin kum fırtınasına dönüşüyor
bana bu yangın fazla
dudakların kıpırdıyor
ellerin ölümün kovuğuna sokuyor ikimizi
akıl yuvarlak
kayıp gidiyor seninle
duan içimi ısıtıyor
aklı veren yalnızca Allahtır
O ne güzel Sığınaktır .z