Sığınak Şiiri - Abdulkadir Karaman

Geceler gözyaşı, geceler isyan!
Bir dalın burcunda titreyen yaprak
Kirlenmiş bir kâlpte zonklayan nisyan
Umut kılavuzsuz, göz yalınayak…

Çiçekler, çiçekler arılar sürgün
Petekler emilmiş güveler memnun
Leylâ’nın sesidir seslenen her gün
Leylâ’dan habersiz perişan Mecnun.

Kara sevdâ yavan; kurak, kimsesiz
Eller var ağlayan, hüzün eller var
Bir umut sürgünü vicdan dengesiz
Kaybetmiş kendini, kendini arar.

Rehber sevgi, bilmez, şaşkın perişan
Örselenmiş canı nefret elinde
Kuşatmış canını, mahzunun, hicran
Harcamayı bilmez, servet elinde…

Her yana saçılmış, her şeyde gözü
Özünün, bilmiyor ihtiyacı ne?
Ağarmaz renklerle resimli yüzü
Hissetmez, aldırmaz, âciz, acı ne?

Oysa muhtaç, bilmez, kimden isteye
Döner giriftinde dehliz delisi
Ezelden güftedir acı besteye
Gönlü, yol göstermez, esas velîsi.

Kaçacak ya, yer yok, herkesi yordu
Tüketti, sermaye arar, bulamaz
Eşkıya her yola fakını kurdu
Sığınaksız kaldı, sorar, bulamaz.

07.06.03