Sığınak Şiiri - Abdullah Bedeloğlu

SIĞINAK
Çehresi, duyguları, düşünceleri ölümcül
Zamanı, emekleri eriten tunçtan teşekkül
Mirasın sömürgeci düzenin tozu sönmüş kül.
Doğruya yanlış diyen şerre övgü düzen müşkül

Dokunduğun dudaklarım kalbim kokar yanık yanık
Beyinleri inşa eden duygun, fikrin kapkarışık.
Yadırganan fikirli insanlar olmaz hiç barışık
İstikamet kardeş avı, katle alışık münafık.

Temeli oynak, değişken huylu, bağımlı hayat.
Tahammül sınırını zorlar, hasar verme tek sanat
Cüdanın vadisinde dolaştırır aratır vuslat musallat.
Darda kalmış canlara hami yurt bulup demir at.

Suya götürüp su içirtmez namert sunan meret.
Serap vahana koşarım çölden bezdi tıynet
Gönül bulutlar peşinde koşan yılmaz gayret
Arar savrulan ziynetim bir sığınak kudret

Darda yürekler yudumlar zehri şerbet diye
İçen oluyor kasırga, yakıcı hafiye
Zarar veriyor durmadan millete iye
Yoktur emniyet emin belde hak kişiye
Abdullah Bedeloğlu