Derin bir uğultuyla, gölgeli yüzlere yansıyan mor ışığın birbirine karıştığı kalabalık ve loş bir mekânda, arkadaşımla sohbet ederken çocuksu bir merakla onu da izliyordum. Yazarların ‘yazma hallerinden’ ziyade insanlarla biraradayken hayata nasıl dokundukları hatta nasıl ‘dokunamadıkları’ ilgimi çekiyor nedense. Genellemek doğru değil belki ama malzemesi ağırlıkla ‘insan’ olan bu tuhaf ırk, insanlarla biraraya geldiğinde kayboluyor. Evet, bence doğru sözcük bu, ‘kayboluyorlar’. Üstelik hepsi başka kimliklere bürünerek ve çok farklı biçimlerde...
Onu uzaktan bana ait olmayan yabancı bir bakışla izlerken zihnimde buna benzer fikirler dolaşıyordu işte. Ahmet’e dedim ki, “Baksana ne hoş görünüyor. Sigarayı tersinden yaktı, öyle kendi isli yalnızlığını dinleyip dumanları içine çekiyor”. Arkadaşım iyi kalpli olduğu için hemen yanına koştu ve onu nazikçe uyardı. Doğrusu ben acımasız bir bencillikle, romanlarını sevdiğim bir yazarın sahici, kabuklu görüntüsünü bir süre daha gizlice izlemeyi tercih ederdim. Ahmet, o muhteşem anı bozdu diye üzüldüm biraz. Ama bir defa görmüştüm işte. Onun hafızamda hep o görüntüyle kalacağını bilmenin hazzı bana yetti. Bahsettiğim yazar Hasan Ali Toptaş.
SÖZCÜKLERDEN HAYAT YAPANLAR
Romanlarını okuyanlar bilir. O bu coğrafyanın en özel ve yankılı seslerinden birisi. ‘Ses’ demem boşuna değil. Onun romanlarını okumak, birbirine uyumlu sözcükler arasında uysal bir atla gezintiye çıkmak gibidir. O şıkırtılı cümlelerin arasında tıkır tıkır ilerlersiniz. Hayat hikâyelerinden kitap yapanların tersine, kendine has ritmi olan cümlelerin melodik buluşmasından hiç görmediğiniz, bilmediğiniz, tanımadığınız bambaşka ‘hayatlar’ yaratır. Hikâyeleri, her zaman dili kadar masum değil elbette, okurun canını fena halde yakıyor çoğu zaman. Şiirini, taşranın yaralı bir hayvan gibi inleyen ruhundan sökmesini, o yabani kıpırtıyı büyülü imgelerle zenginleştiren edebiyatının tınısını seviyorum ben.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta