Sigaramın Dumanı Şiiri - Hamit Atay

Sigaramın Dumanı
ben sustum, o anlattı...

Yalnızım bu gece,
Ve elimde yine aynı sigara…
Sustuğum ne varsa
Dumanında gizli.
İçim içime sığmazken
Sanki o duman
İçimi anlatıyor sessizce.

Bir nefes alıyorum,
Sanki her çekişte
Bir parçam eksiliyor benden.
Acımı gizleyemediğim anlarda
Sigaram yanımda oluyor sadece.
Dumanı sarıyor odayı,
Tıpkı senin kokun gibi
Sinsice, sessizce, iz bırakmadan…

Sigaramın dumanı anlatıyor seni bana,
Gözlerimi kısıp baktığımda
Bir silüetin beliriyor sanki.
Göz göze geliyoruz,
Ama konuşamıyoruz.
Sen yine susuyorsun,
Ben zaten kırılmışım çoktan…

Her nefeste bir anı canlanıyor:
Gülüşün…
Birlikte yürüdüğümüz yollar…
Sonra birden
Arkamı dönüp seni bir daha hiç görmeyişim.

Sigaram bitiyor…
Ama içimdeki boşluk
Bir türlü dolmuyor.
Yenisini yakıyorum,
Çünkü içimde sen hâlâ yanıyorsun.

Bilir misin?
Bu sigaraya değil,
Aslında sana alıştım ben.
Dumanı değil,
Gözlerine tutuldum.
Tütünü değil,
Sesinin yankısını içime çektim yıllarca.

Geceler uzuyor,
Sözler boğazımda düğüm.
Sana yazılmış mektuplar gibi
Yanıyor içim…
Okunmamış, gönderilmemiş,
Ama her kelimesi yürekten.

Sigaramın dumanı
Gözlerimi yakıyor artık.
Oysa gözyaşlarım çoktan kurumuştu…
Şimdi her nefeste
Biraz daha hatırlıyorum seni,
Biraz daha unutamıyorum.

Kendimi yakamıyorum,
Onun yerine sigaramı yakıyorum.
Çünkü acı aynı,
Çünkü sonu duman,
Çünkü sen
Yine yoksun.
Şiir Hamit Atay