Sigara Şiiri - Olgu Gürdal

İliklerinde akşam güneşi,
Sofranda kırmızı şarap...
Düşünde prensessin, yatağında bebek...
Vaktiyse sağır, yerinde ağır, nerede kahır
Oradasın hep.
Tüllenmiş bir geçmişten sigara sarardık seninle,
Zehri İstanbul’du, filtresi boğaz.
Her seferinde İstanbul’u çekerdin içine.
Damarların hasta, nefesin acil servis...
Yanında ben:
Refakatçin, bir bardak suyun,
Masallarda duyduğun,
Gökte ararken yerde bulduğunum.
Dostunum.

Mutluyduk, hayat buydu.
O günler aramızda tek düşman İstanbul’du,
Sağlığa zararlıydı.
Ama mühim değil,
Mutluluk yaratılır.
Gökten üç elma dileyeceksin – biri mutlaka yeşil olmalı –
Yeşil gözlerini soyacaksın sonra,
Altında beyaz tenin görünecek.
Gözlerinden bir parçayı tabağa koyacaksın,
İstanbul titreyecek
Ve sen çıkacaksın bu servisten,
Çıkmalısın, çıkmalıyız bir an önce.
Yoksa, kendini zehirleyip hapse düşeceksin,
Rüyamda gördüm dün gece.

Bir sabah teller arkasından sesleneceksin bana
Sesinde hapsolmuşluğun tedirginliği...
Mahzun durma öyle, konuşsana:
Umuttan, sabırdan, özlediğin şeylerden;
Güneşten, evden, vardan, yoktan.
- Emin değilim ama benden -
Hadi geçtim hepsinden, razıyım
Anlat bana bir şeyler İstanbul’dan,
Paylaşmaya hazırım.
Ne de olsa sigaraya başlamak için
Bir nedenim var artık.
Anlat yeter ki...
Varsın, içinde Boğaz olmasın.
Hem filtresiz sigara modaymış bugünlerde.
Bizim Bakkal Osman’ın yalancısıyım ben de.

Her sözcük bir paylaşım,
Her sözcük bir ilaç.
Sat bana içindeki zehri,
Buralardan kaç.
Okumadığım kitap, çalmadığım kapı kalmadı.
Tek çıkış yolu bu acil servisten,
Ne gökten düşen elma
Ne kırılgan ruhumun labirenti...

İki bilinmeyenli denklemin yol ayrımındasın,
Seç:
Ya İstanbul’dan
Ya benden
Vazgeç.