Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
...Al Artık…! ! !
...
Sen haklıymışsın Babam
Kızın, bu ormanda yaşayacak kadar güçlü değilmiş...
Zehirli sarmaşıklar, dolanırken boynuna
Su veriyor, dalına toprağına
Kobraların dili, teninde dolaşırken,
Kanı, ağuyu emerken dişlerinden,
Dudaklarından veriyor, can özünü.
Okyanuslar akıyor, gözlerinden,
Tüm yaşamı gece olsa da,
Yüreğinde taşırken güneşi.
Sen tanıyormuşsun, babam ceylanını
“ Ölemiyorum, Seni ardımda bırakıp”demiştin
Gözlerindeki kan, damlarken yüreğime
Çektiğin tüm sancıları, saklayıp ta tenine
Korumaya çalışmıştın beni, ömrümce
Ya şimdi
Ya şimdi,
..................neredesin babacığım?
Gökyüzü, hep bulutlu gittiğinden beri
Şimşekler, sadece damarlarımda çakıyor
Gönlüm paramparça, kanımda kayboluyor
Ormanların yeşili grileşti, düşün soysuzluğunda
Kararsız beyinlerin, kararlı dudakları
Harakiri yaptırıyor, yüreğime
Kanım pıhtılaşmış, akmıyor dilimin ucunda
İtiraf ediyorum …!
Dilin zehri, dolaşırken kanımda
Güvenen gönlümün, tuzağına düşüyorum
Algılama ve sevme özürlü oluyorum
Akıllı / zekiî kızın, can çekişiyor anlamsızlığın tuzağında
Yaşlanıyor, ama büyüyemiyor yaşamda.
Canım çok yanıyor, bu yalan dünyada.
Senin olduğun yerde,
....... Acı yok değil mi baba?
Kırılan hayallerin cam kırıkları
Batmıyor değil mi, şah damarına?
Yorgunum, herkesi kendim gibi sanmaktan babam.
Sen haklıymışsın …
Bu gönülde dinlenilmiyor
Al artık kızını, sonsuz uykunun güvenli kollarına
.......................Bu gönülde dinlenilmiyor…..! ! ! !
Neş’e…. Dertleşmeye düşen isyan damlasının yakarışı…
Gönül Kadın
'Sen haklıymışsın babam'
Diyerek başladın ya, zaten paramparça etti bu cümle...
Çok dokunaklı, çok etkileyici.
Güzel yüreğinize sağlık!
Helal gercekten yüreginize kaleminize.Cok icten duygular ve dogru kelimeler yerini bulmus siirinizde,kutlarim.
evet harika bir şiir..bu dünyayı ve yetimi ne güzel anlatmış..çünki bu duyguyu bende bilirim ...yüreğine sağlık...harika bir şiir..kendimi buldum...
Sevgili dostum Nilgün ACARın yorumlarını okurken tesadüfen sizin bu şiirinize yapmış olduğu yorumu akudum,,hele bir bakayım şu şiire dedim...evet arkadaşım bu şiirine duygularımda anlatacak kelimeler bulamıyorum..harika bir şiir,yüreğine sağlık,,,,
mükemmel ya bu kadar olur duygu yüklü bir şiirin okunuşu eline yüreğine sağlık be kardeşim.
İtiraf ediyorum …!
Dilin zehri, dolaşırken kanımda
Güvenen gönlümün, tuzağına düşüyorum
Algılama ve sevme özürlü oluyorum
Akıllı / zekiî kızın, can çekişiyor anlamsızlığın tuzağında
Yaşlanıyor, ama büyüyemiyor yaşamda.
Mükemmel bir çalışma.
Yüreğiniz dert görmesin efendim.
Saygımla
Ah be gülüm insan hep sığınacak bir yürek arıyor değilmi, baba yüreği gibi, yar yüreği gibi....
Şiirin mükemmel, kalemine hep hayranım zaten.Selam e sevgilerimle.
DUYGULAR DERİN SERİLMİŞ KALEME BOYLU BOYUNCA..KUTLARIM ŞİİR DOSTUM.SEVGİLERİMLE..
yüreğinize sağlık ,yürekten dökülmüş her satırı..
...
Sen haklıymışsın Babam
Kızın, bu ormanda yaşayacak kadar güçlü değilmiş...
Zehirli sarmaşıklar, dolanırken boynuna
Su veriyor, dalına toprağına
Kobraların dili, teninde dolaşırken,
Kanı, ağuyu emerken dişlerinden,
Dudaklarından veriyor, can özünü.
Okyanuslar akıyor, gözlerinden,
Tüm yaşamı gece olsa da,
Yüreğinde taşırken güneşi.
ÇOK GÜZEL DUYGULAR BUĞULU BİR SES
KUTLARIM SİZİ
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta