Sığamamak Şiiri - Samira Samiraninsiiri

O yankı büyüdü, odalara sığmadı,
geceyi içimizden geçen uzun bir koridora çevirdi.
Hangi kapıyı çalsak kilitler suskun,
hangi pencereye baksak vitrinde kalmış bir yaz gibi.
Ne bekledik peki, hangi işaret, hangi geçit,
kum saatinin mi durmasını, yoksa içimizin kumunun bitmesini mi?

Kalbimizde saklı bir posta kutusu vardı,
iade damgalı mektuplarla dolu.
Kime yazdık, kime ulaşmadı,
hangi cümle yola çıkmadan yoruldu?
Suskunluk dediğin, kör bir nehir gibi
taşıdığı her şeyi görünmeden kıyıya bırakmıyor mu?

Arafta durmak, ceza mıydı yoksa ev mi,
yoksa evin içindeki o en dar oda mı?
Kendi adımlarımızdan niçin kaçtık,
kendi sesimizi niçin yabancı bildik?
Bir soru büyüdü içimde:
Gerçekten seni mi bekledim, yoksa bende kalan seni mi?

Bir akşam kapına gittim gibi oldum,
göğsümde paslı bir anahtarın ağırlığı.
Tokmağa dokundum, yağmurun hafızası avuçlarımda
sanki eski bir şarkının ıslak notaları.
Kapı açıldı, nefesimi tuttum,
içeriden bir yüz baktı bana.

Göz göze geldik.
O yüz bendim.
Ben, sen diye sarıldığım aynanın içinde
ben, gitmeye yeltenip dönemedikçe büyüyen ben.
O an anladım, sorular başka yere değil
benden içeri yürüyormuş meğer.

Gelememek sende kalmadı yalnızca,
gidememek bende de değildi yalnız.
İkimiz de aynı eşiğin iki yanıymışız,
aynı kelimenin iki suskun hecesi.
Ve o yankı, yıllardır içimizde dolaşan o gölge ses,
birden ete kemiğe büründü, adımı söyledi.

Şimdi soruyorum kendime ve söze
kayıp bir haritanın ortasında dururken:
Kime kavuşmak istiyordum aslında,
sana mı, yoksa sende sakladığım bana mı?
Cevap açık bir pencere gibi içeri doldu.

Meğer bütün yollar aynı yere çıkıyormuş.
Senin kapını çalınca,
içeriden ben çıkıyormuşum.
Ve o gün, ilk kez,
konuşamayanlar değil,
kendisiyle konuşmayı öğrenen biri oldum.