Kimilerine kelimelerimiz yetmedi
kimilerine ise kendimiz
n oldugumuzu anlamadan kaybolduk!
kaybedildik ! ! ! !
ağlama sırasını kimseye vermedik
bütün yağmurlar bizimdi
ve evimiz topraktandı
dört duvar arasında
gidenlerden en şansızı bendim
n kadar çok yaşadıysam o kadar yanlızdım
oysa anlanmayı bekledigim
tek sendin.........
üşümeme denk düşen
senin terk edişindi
oysa bu kadar terlemezdim
sana sıkılan kurşuna koşmasaydım
bir perde gibi kapandı gözlerin
sanki son oyunun son pedesiydin
şimdi alkışları duyuyormusun
hepsi sana! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
ve tenin isyankar! ! eksi bilmem kaç
varmıydı bu oyunu tek kişilik oynamak
hani sonu beraber kucaklıyacaktık
ve seyirciyi! ! ! ! beraber selamlıyacaktık
şuan o oyunun üzerinden tam.........yıl geçti
ilk dakikalarında da değişmedim
yine üşüyorum ve düşünüyorum
varlıgını taşıyamadaım,yokluguna alışamadım
Kayıt Tarihi : 1.4.2009 17:08:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Kemal Burun](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/04/01/sifre-cozuluyor-desifre-24-3.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!