Sıfır Üç Depremleri Şiiri - Yusuf Akyüz

gece erirken için için sabahın nefesiyle
bir gizem deryası iken kâinat
yola revan olmuşken zaman sıfır üç menzilinde
bir fay kırığı gibi apansız bölündü uykularım
Mekke’nin çığlıkları geliyor derinden derine
Çeçenya, Filistin, Irak ve tüm dünya
sanki “Ebu garip” olup, paslı bir çivi gibi
saplanıyor beynime.
mustazaf çığlıklarıyla bir heyelan başlıyor kalbimde
her haber bir parça alıp götürüyor yüreğimden
dünya eksenli endişelerle mühürlenmiş
dillerin suskunluğu
bir çetin mağma olup akıyor hücrelerimden.

ezeli sancılar kuşatıyor her yanımı bir çağdaş arena da
Bilal’ın “ehad” sayhâ’sı yansıyor gözlerime
Sümeyye’nin feryatları karışıyor
mazlumların âh’larına
“Şib-i ebi talip” kamplarındayım
bütün acımasızlığıyla.
aralarında kurumuş deriler kemirmekteyim
insanlık düşmanı sırtlanların
sadist ambargolarından sıçrayan şuh kahkahalar
yakıyor fütursuzca tüm âlemi
kalabalıklar içinde yalnız ve çaresiz
çetin bir gurbet kıskacında erimekteyim
sınanırım isyan ve sabır cenderesinde
ilahi bir kaynaktan tevekkül içmekteyim.

geceler sarmalarken özenle karanlığını
ve sırt dönmeyi yeğlemişken ışık kendi özüne
uyandım karanlık yanlarımın ürpertisiyle
gece soluklanırken sıfır üç menzilinde
duygularım çaresiz çırpınmaktadır kainatta
dayanılmaz sancılar çekmekteyim;
kardeş kanıdır gıdam Afganistan da
Bosna’da ekmek kuyruğunda kurşuna dizilmekteyim
bir bir yıkılır yüce dağlarım Çeçenistan da
Filistin de taze filizler gibi düşer çocuklarım kucağıma
onları yüreğime kutsal bir anıt gibi dikmekteyim.

gece nefes nefese yol alırken sıfır üç menzilinde
Bağdat’ın canhıraş feryatlarıyla bölündü uykularım
hicran ateşleriyle bir yangın yerine dönen yüreğim
sığmaz oldu göğüs kafesime;
tahammül ipi kopmak üzere yüreğimin
delirmek yada çıldırmak teğet geçiyor aklımdan
eşime tecâvüz ediliyor gözlerimin önünde
bacım gebe bırakılıyor domuzlarca
anam parçalanıyor hunharca
babamın boğazı kesiliyor
seyretmek kalıyordu bana.
ey ölüm, al beni!
kurtar beni ne olur;
yaşayamam bu yüz karasıyla…