Sıfır Taptaze El Değmemiş

Kalın hüzünlerle bir kabuk ördüm kendime,
Günlerdir cenin pozisyonunda bu kabuğun içindeyim,
Tüm pencerelerimi kepenkleriyle birlikte sımsıkı kapattım,
Sancılı günler geçiriyorum;
Doğum ya da ölümün orta yerine sıkıştım,
Kendimi bekliyorum,
Kendimden haber bekliyorum.

Sadece deliler gibi yazıyorum;
Neye ulaşacağımı bilmeden.
Kaybettiklerimi sözcüklerde arıyorum.
Sözcükleri yitirdiklerime şahit tutuyorum.
Yazdıklarımın içlerinden birkaç cümlenin
Gelip beni kurtaracağına inanarak,
Durmadan yazıyorum.

Kabuğumun içinde debeleniyorum.

Kendinden yeni bir ben doğurdun mu hiç?
Sıfır, taptaze, el değmemiş...
Yepyeni bir ben...
Ayıklayabildin mi tüm hatalarını,
Bakabildin mi en tepeden?
Olanı biteni en adil gözlerle görmeye çalıştın mı?

İşte ben şimdi bunu yapmaya çalışıyorum.

Yeniden doğup, aranıza geleceğim.
Yani, umarım.

.....

Bu Tülay’ın şiiri... Öyküsünü okumak isterseniz http://www.kahvemolasi.com/sayilar/20050819.asp#leylaayyildiz linkini tıklamalısınız. Saygılar.