Sıfır noktası.... Şiiri - Mehmet Çoban

“Her insan hayata sıfır noktasından başlar”

Doğumdan ölüme
Sırlı cümle
Bana ait ne?

Sıfır noktasındaydık
Kırılmalar yaşadık

Kimimiz zengindi fakirleşti
Kimimiz fakirdi zenginleşti
Kimimiz yerinde saydı
Kimimizin ayağı kaydı

Ömür sonundan baktım geriye
Hayatıma neler kattım diye
Varsa bir şeyler ürettiğim
Anlamlıdır söylediklerim
Yoksa bir şeyler ürettiğim
Anadan babadan mirasyedim
Çevreden, tarihten tükettim
Sıfırdan sıfıra seyrettim
Bazen sıfırı da tükettim
Geriye, gerilere gittim

Aklım üretmemişse
İradem hükmetmemişse
Çevreye, tarihe boyun eğmişse
Ben, ben değildim
Taassup ve taklit içindeydim
Taklidime özgürlük dedim

“Milliyetçi, Atatürkçü, solcu, dinci
Sıfır noktasında gerici
Kendi adına bir şey üretmedi
Geçmişten gelenleri tekrar etti”

Sordum benime
Kendime özgün fikrim ne?
Yaptım bir çetele
Var / yok diye

“Atatürkçüsü mukallit
Solcusu mukallit
Liberali mukallit
Laiki mukallit
Demokratı mukallit
Milliyetçisi mukallit
Dincisi mukallit”

Olursam bunlardan biri
Bulamam kendime özgün fikri

Beni ben yapan fikir yoksa
Bizi biz yapan fikir yoksa
Yaşamımız değildir sıfır noktasında
Sonuç sıfır altında bir nokta
Mukallit / taklit hastalığında
Özgürlük diye sayıklamakta

Yaratıcı Allah seslenir insana
Kullara kulluk yapma
Her kul eşittir katımda
Hiçbir insan üstün değildir diğer insana
Üstünlük taklitten / taklitçilikten uzakta
Sadece Allah’a yakın olmakta
Gerisi kandırmaca
Üç günlük hayatta

Taklitçiler itirazda
Kanıyorlar kullara

İnananlar düşmez tuzağa
Tapmazlar hiçbir insana

İnananlar düşmüşse taklit tuzağına
İnançları yoktur Allah’a
İnanıyorlardır kullara
Düşerler sıfır noktasının altına

01.02.2014 – İzmir