Sıfır Kalibrede Ölüm Şiiri - Dilek Kartal

Sessizliğinden kaçıp
bir kadının sesine sığınıyorum şimdi,
Konuşmak için yalvaran duvarlara kulaklarımı yumdum
ve bilemezsin nasıl korkuyorum

Bana da öğretsene;
Nasıl becerebiliyorsun bunca susmayı
Nasıl düğüm düğüm doğrayabiliyorsun dilini
Ya da dur!
Sen bana susmayı değil,
ölmemeyi öğretsene

Çünkü yürek
bir sese dolanmışsa,
Bir ses
dolanıp kalmışsa; boynuna, kulağına, saçlarına
Aklına dolanıp kalmışsa bir ses
Sessizlik ölümdür
Sen bana susmayı değil,
Ölmemeyi öğretsene..

Sessizliğinden kaçıp
bir kadının sesine sığınıyorum şimdi.
Dudakların, bir namlu ağzı;
karanlık ve ıslak
Bilmezsin, en ağır silahtır aslında sessizlik

Başıma yıkılıyor bütün sohbetler
Bütün şiirler,
bütün cümleler
havadan sudan, dereden tepeden,
gelişi güzel ve özel ne varsa sesinden;
hepsi başıma yıkılıyor..
Yıkıntılar altında ben,
böyle kaç gün kaç gecedir
sessiz
sensiz
nefessizim
Sen bana susmayı değil,
ölmemeyi öğretsene..

Sessizliğinden kaçıp
bir kadının sesine sığınıyorum şimdi
Ağır ağır doğruluyor dudakların
hayatın tam ortasından,
Ve aklımın tam ortasından
vuruyorsun beni..

Ah be sevgili!
Silahları sevmeyen,
silahları bilmeyen sevgili!
Kalibrenin ne olduğunda değildir mesele;
Mesele,
merminin nereye isabet ettiğindedir.
Yürek,
bir sese dolanmışsa,
Bir ses dolanıp kalmışsa
boynuna, kulağına,saçlarına
Aklına dolanıp kalmışsa bir ses;
Bir susuş
bir küçük sessizlik
vurur öldürür adamı..
Sen bana susmayı değil
ölmemeyi öğretsene..