Sıfır altı Şiiri - Evrim Nisan

sıfırın altında bıraktım seni
gölgen üşüyordu sen üşüyordun küçük ellerin
üşüyordu içimizdeki dumanları çıkarıyorduk
el ele tutuşmak soyuz-apollo kenetlenmesi gibi
yasaktı ikimiz yılanlı bir ağaca uzanmıştık
dudaklarımızla ikimiz yasaktık
sıfırın altına aktık

kızılay binası daha bitmemiş ve kalabalık
çekilmemişti akşama karşın otobüs duraklarından
ve sen insanların arasında yitebiliyordun
giderken karanlık değil insanlar yutuyordu seni
ve ben sıfır altı bir hüzünle bir kez daha dönüp
bakmanı bekliyordum ben seni burda
bırakmadan sen seni bırakıyordun orda Pazar
akşamıydın ve süslenmiştin sizin mahalleye
giden dolmuşların birine bindiğinde yerler
karlı değildi pastanelere sıcak çukulatalar
yeni ısmarlandığı zaman ve gözlerim unutmamak
için yüzünü bir fotokopi makinesi gibi çalışıyordu
ve sıcaklık gittikçe yükseliyordu

sıfır bir sıfır iki sıfır üç sıfır dört sıfır beş
sıfır altı