Neler geldi geçti ömrümden?
Ne fırtınalar koptu mevsimsiz!
Çiçeklere boğuldum her bahar,
Ben beni yaşayamadım sensiz!
Gençlik gösterdikçe sıcak yüzünü,
Hasretinle yandım kavruldum.
Kalabalıklarda yalnızlığı yaşadım.
İçimi yokladığımda,
Baktım ki;
Bir sen varsın…
Şimdi sen güz şansımsın!
Eşleşirken zaman yalnızlığımla,
Kuru bir yaprak misali düşürüldüğüm bahçede
El vererek ellerime,
Tutup kaldırmaya talip olan,
Canımda cansın…
Hasta düşüp kaldığım yatakta,
İniltilerle bir başına kalmak ta vardı hayatta!
Ve kanatlandın sen geldin!
El salladım çekip gidenlere.
Bilirsen bendeki yerini:
Son nefesime dek
Tek şifamsınnn…
25.12.2010 / ANTALYA
Yılmaz TürkyılmazKayıt Tarihi : 27.12.2010 22:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
KİMİNE BİR SELÂM, KİMİNE BİR TEBESSÜM, KİMİNE BİR İLÂÇ ŞİFÂ GİBİDİR. BUNUNLA BİRLİKTE BİR İNSANIN DİĞER BİR İNSANA ŞİFÂ OLMASI KADAR GÜZEL BİR ŞEY YOKTUR...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!