Şifacı Şiiri - Ceylin Karakaya

Huzuru hangi çaylak kaçırdı?
Göğe çıktım da varamadım
Ne amansız bir dertti bu?
Dağı geçtim de derman bulamadım

Şifayı kaçırmış, şifacıyı asmışlar
Alimi dövmüş, aleme seyret demişler
Cahile buyur edip cihanı söndürmüşler
Çok düşünmemeli dünyanın ahvalini…

Deryalar aştım da yâre varamadım
Cihanı dolaştım çare bulamadım
Canımı koydum alan çok oldu
Ertesi hâl bihuzur sükuttur…

Konuştum dilim kestiler,
Baltanın pası kanımda hala.
Sükût görmemiş yürekler şiir yazamaz,
Şairin diline kenet vurdular.

Kaldırmadığım taş kalmadı,
Toprağı eştim de geldim
Söylenmedik söz kalmadı
Yüreğim koyup da geldim.

Can uçtu yuvacığından, gökler artık onun evi
Dil suskun, kenetler kucağında şimdi
Başım gitti kahve tabuta koydular sonra
Şifacıyı asanın gönlü ayazdan bıkmasın