şilteler geldi oturdu evin tam ortasına;
az gelişmiş mısralar döküldü yine tavana.
son kandil sönerken gecenin son nefesiyle;
uyandı, uyandı uykusundan dermansız bir çile.
gönlümün afâkına iptidâi karanlıklar doğdu;
sevdanın havarileri yıkamadı ayrılık putlarını.
derin uykusundan atılırdı düşlerim efsanelere;
senin yüzün benim sokaklarımda çiçek açardı.
ben senin gözlerini uzaktan öperken;
içimin çöllerinde vahalar uyanırdı.
mah matemini devler dişleriyle ezerken,
bir kente ölüm inerdi;
ölüm, bir kente on farklı hüzünle inerdi.
yarım kalırdı insan,
bütün yarım kalmışlıklar arasında.
ve ölümün gerçekliğini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!